De ruïnes, de markt en de wadi's in Oman

Steeds meer begin ik te beseffen dat ik, om met toewijding en innerlijke voldoening te leven, wil blijven reizen. Het rusteloze verstand, de nieuwsgierige en ontdekkende geest verzet zich nog steeds tegen de remmende invloed van de eindeloos herhaalde patronen in het dagelijks leven. Uiteraard kunnen deze tot het uiterste worden vervolmaakt, maar openen nooit nieuwe perspectieven. Juist deze nieuwe perspectieven en de geest verwennen met nieuwe indrukken en belevingen maakt het reizen zo aantrekkelijk. Deze reis maakt het weer eens duidelijk, dat een open blik naar de wereld mij zoveel te bieden heeft. Ook vandaag zijn wij weer door een reeks van wonderbaarlijke schoonheid gereisd. Gelukkig gaat mijn linkeroog steeds wijder open, hoewel rondom het alle kleuren van de regenboog begint aan te nemen. De linkerbovenarm is nog steeds pijnlijk, bepaalde bewegingen zijn niet zonder stekende pijn uit te voeren. Auto rijden gaat prima, ik heb voor het eerst een video op reismee geplaatst en daarop is te zien welke aanslag op de armen wordt gedaan. Dat dit land een lust voor het oog en zalving voor de geest is, blijkt hopelijk uit de verhalen en foto’s. Deze tekst moet eerst duizenden kilometers reizen, voordat je kan meereizen, ik hoop met evenveel plezier en verwondering. Toen wij vandaag uit ons hotel vertrokken zijn wij eerst naar de markt in Nizwa gegaan. Aangezien parkeren hier nog steeds gratis en een onverstelbare stroom auto een parkeerplekje zocht, duurde het enige tijd voordat wij een plek gevonden hadden. Na een kwartier lopen bereikten wij de markt, die begon met een automarkt en overging in een soort rommelmarkt. Vervolgens kwamen wij op de geiten – en koeienmarkt. Dit is rond plein met in het midden een ronde plateau waar je kan zitten en de verkopende partij loopt met zijn geiten of koeien steeds een rondje. De aankopende partij, zowel mannen als vrouwen, staan of zitten gehurkt aan de buiten rand. Zo ontstaat een carrousel van mannen met hun geiten, die zij aan een touw meetrekken of de jongeren op hun armen meedragen. De foto’s zullen hier meer duidelijkheid over geven. Dat geldt zeker voor de enorme verscheidenheid aan mensen die naar deze markt komen. De mannen allemaal in lange witte gewaden en steeds met verschillende doeken op hun hoofd. Er is ook een hoofddeksel, een soort rond mutsje, dat door veel mannen wordt gedragen. De vrouwen zijn hebben vaak hun bekende zwarte kleding aan, met het haar bedekt en gezicht zichtbaar. Hel bijzondere voor deze streek zijn de vrouwen die een snavelmasker dragen. Dit heeft een heel vervreemdend effect, vooral als de vrouwen helemaal in het zwart zijn en ook het masker is zwart, roept dat vreemde associaties op. Inderdaad,ik ontkwam er niet aan om steeds aan Batman te denken. De vrouwen zijn zware onderhandelaars en de mannen gaan op hun knieën op proberen de vrouwen te overtuigen dat hun geit de beste van de hele markt is. De mannen laten zich niet onbetuigd, zij schreeuwen elkaar de prijzen toe en bij de volgende ronde wordt er opnieuw geboden en afgedongen. Het is een prachtig schouwspel en door de afwisseling en de verwondering die het oproept, kun je hier makkelijk uren doorbrengen. Wij hadden niet ontbeten en besloten eerst maar eens een ontbijtje te scoren. Coffeeshop, een soort kleine kantine, binnengegaan en een heerlijk lokaal ontbijtje genuttigd. Deze keer een broodje met groenten, een dubbele omelet en altijd heerlijke koffie. Na het ontbijt zijn wij naar een verlaten ruïnestad gegaan. De aanblik roept fascinatie op, hier hebben mensen gewoond en later bleek dat zij zijn gevlucht voor de bombardementen van de RAF. Klaarblijkelijk was dat de voorloper van de “Arabische lente”. Dit maakt het tafereel wel bizar en als je door deze geruïneerde stad loopt, voelt dat vreemd en onplezierig. Verwoesting heeft echter een geheel eigen schoonheid. Daarna zijn wij weer de Wadi Tanuf ingetrokken, deze keer werden auto, chauffeur en navigator weer danig op de proef gesteld om hun alle vaardigheden aan te wenden om deze rit tot een goed einde te brengen. Wat een prachtige rit, duizelingwekkende steile wanden, prachtige kloven met grind en daarop veel acaciabomen. Het pad was duidelijk, af en toe stevige ondergrond en dan weer veel los grind en zand. Zoals ik als eens eerder schreef, hier adem je geluk in en gaat er een tinteling door je lijf bij het aanschouwen van zoveel schoonheid. De stilte is oorverdovend en wordt alleen onderbroken door de aanwijzingen van mijn geliefde navigator. Op de hele rit zijn wij niemand tegen gekomen, aan het eind van de wadi, waar hij hoog de bergen ingaat kwamen wij in een kudde geiten terecht. In de verte hoorden wij iemand roepen en alle geiten keerden hun hoofd richting het verre geluid. Het was het eind van deze kloof en dus hoorden wij dezelfde stem vele malen terug door de echo van geluid. Terug de wadi door en naar ons “the view”, ons verblijf voor de komende twee nachten. The view heeft tenten geplaatst boven op een berg en het uitzicht is adembenemend. Op de foto’s is ons verblijf te zien. Ik zit nu op het terras te schrijven en af en toe verdwaalt mijn blik als ik weer eens opkijk van de laptop en de verte in staar. In een volgend verslag zal ik onze ervaringen hier toelichten. So far so good en voor onze trouwe lezers, geliefde familie en vrienden wensen wij jullie vanuit Oman hele prettige kerstdagen. Wij genieten een onbewolkte strak blauwe lucht, een temperatuur van 24 graden en van elkaar. Liefs Bert en Carla

Verwarrende schoonheid in Oman

De weg slingert als een zwart glanzend lint door de okerkleurige bergen. Dit is de vooruitgang in Oman, waar eerst wegen van grijze vlakten grind en zand overwonnen moesten worden, zijn deze nu veranderd in glimmend asfalt. Voor de locale bevolking is dit fantastisch, zij kunnen zich veel sneller verplaatsen en ook beter bereikbaar. Voor ons, als reiziger op zoek naar avontuur, is dat helaas een teleurstellende ervaring. Verbetering van infrastructuur gaat heel snel in Oman, in het Off the road book uit 2010 worden veel wadi’s nog beschreven als moeilijk begaanbaar, inmiddels rijden wij over asfalt. De omgeving blijft van dezelfde schoonheid, alleen de verwondering gaat in hogere versnelling. Voor off the road moet wij nu dieper de bergen in en dat neemt veel tijd in beslag en is kamperen noodzakelijk. Wij hebben besloten om nog een keer terug te gaan naar dit prachtige land. Zover is het nog niet en wij genieten nu met volle teugen van de schoonheid en hartelijkheid van dit land. Vanmorgen toen wij op het punt stonden om te vertrekken kwam de eigenares van het hotel nog even kijken hoe het met mij was en haar bezorgdheid en betrokkenheid bracht bij mij ontroering teweeg. Eenmaal op weg eerst inkopen gedaan voor ontbijt en deze op mooie plek alle aandacht gegeven. Daarna gingen wij op weg naar de Wadi Sahtan, hier zouden wij in eerste instantie gaan kamperen. Wat een overweldigde schoonheid heeft de natuur weer voor ons in petto, weer off the road op grind en zand door machtige kloven in de bergen. Wij zijn op een punt gestopt omdat wij anders in een heel ander gebied zouden uitkomen en dat kostte teveel tijd. Deze wadi staat genoteerd voor een volgende keer. Op de terugweg kwamen wij een oude omani tegen en opnieuw werden wij hartelijk begroet. Er wordt gewoon in het Arabisch tegen ons gesproken en hij gaat ervan uit dat wij dit verstaan. Bij een ongelofelijk blik van ons wordt de zin herhaald en indien nodig nog een keer herhaald. Alleen een instemmend knikken of vorm van begrip maakt dat hij met een zwaai en klop op de auto afscheid neemt. In de spiegels zien wij hem nog lange tijd zwaaiend op het grijze grind staan, omgeven door prachtige okerkleurige bergen. Soms zijn beelden alleen op te staan in een apart plekje in ons hoofd. Wij vervolgen onze tocht naar een oud fort. Er zijn nog honderden oude forten in Oman, die al dan niet worden gerestaureerd. Dit fort was inmiddels prachtig gerestaureerd en de aanwezige Omani glommen van trots en wilden heel graag toelichting geven op de historie van dit oude fort. Er is geen sprake van opdringerigheid die in andere landen je vaak ten deel vallen als je een toeristische plek bezoek. Het wordt volledig aan ons overgelaten en als wij blijk geven van interesse, gaan zij met je mee om hun enthousiasme met ons te delen. Bij het wegrijden worden wij dan ook steevast uitgezwaaid door de aanwezige Omani. Na het fort gingen wij op weg naar de Wadi Fida. Ons GPS gaf aan dat wij weer off the road gingen rijden en gaf de coördinaten door. Ook de GPS was nog niet op de hoogte gebracht dat deze grindweg inmiddels was vervangen door een geasfalteerde weg met hele lange stukken van betonnen platen. Deze zijn aangebracht op plekken waar regelmatig veel water staat en deze worden altijd aan de zijkanten geflankeerd door rode palen met een witte strook aan de onderkant. Er staan borden met de volgende waarschuwing; stop als het water in het rood staat. Zoals ik al eerder beschreef de omgeving blijft fascinerend mooi en uiteraard heb ik de snelheid aangepast zodat wij toch volop genoten van deze tocht door de Wadi. Wij hadden wel op de oude Wadiweg kunnen rijden, deze ligt namelijk naast de asfaltweg, maar dat leek ons tocht een heel raar idee, wij hobbelen en steeds naast ons van die flitsende Omani in hun snelle auto’s. Voor mij was het in dit geval plezierig, omdat mijn bovenarm mij regelmatig confronteerde met mijn val. Gelukkig doen de pijnstillers hun werk, maar het rijden is wel vermoeiender. Ook mijn linkeroog begint langzaam alle kleuren van de regenboog aan te nemen en het pimpelpaarse ooglid begint steeds dieper over mijn oog te hangen. Ondanks dit ongemak geniet ik nog steeds volop. Aan het eind van de dag weer ouderwets op zoek naar een geschikt hotel. Aangezien hotels dun gezaaid zijn in dit land is het vaak kiezen voor het eerste wat zich aandient. Het volgende hotel ligt meestal 20 – 40 km verder. In het hotel waar wij verbleven was de verbazing groot toen wij ontdekten dat de eigenaar een full license had om alcohol te schenken. Wij hebben daar een heerlijk koel biertje gedronken en wat smaakte heerlijk. Nadeel is dat een aantal rijke Omani besloten had een drinkgelag te houden en midden in de nacht hoorden wij de auto’s met gierende banden en brullende motoren vertrekken. Later hoorden wij dat er s’nachts heel veel ongelukken gebeuren door benevelde chauffeurs. Als alcohol verboden is in het land en er toch een plek is waar het te krijgen is trekt zo’n hotel uiteraard ook mensen aan die de maat niet kunnen houden. Naast ons zat een Omani die 4 blikjes Heineken in 5 minuten leegdronk en ons trakteerde op zulke harde boeren dat zelfs de lamp boven ons hoofd begon te trillen. Op onze kamer hebben wij geprobeerd om zo’n boer na te doen, het lukte ons niet, maar wij zijn wellachend in slaap gevallen. So far so good, veel liefs van Bert en Carla

Verborgen schoonheid in Oman

Het ritmische geluid van overslaande golven werd hoorbaar toen de ochtendzon zacht op onze gezichten scheen en ons voorbereidde op weer een nieuwe dag. Rituelen winnen aan kracht als zij regelmatig herhaald worden en wij koesteren deze rituelen. Deze dag vroeg begonnen en dat maakt dat wij een lange dag in het verschiet hadden. Vandaag de eerste off road ritten door de wadi’s en het Haijar gebergte. Wadi’s zijn beddingen van kolkende rivieren in lang vervlogen tijd. Soms breed en dan weer in de vorm van een hele smalle kloof. Bij regen in het gebergte zijn er verschillende wadi’s die dan nog steeds in een kolkende watermassa veranderen. Er wordt gewaarschuwd om bij regen niet in de wadi’s te gaan. Afgelopen november was er enorm noodweer en op foto’s in de krant was te zien dat aan het eind van zo’n wadi, waar vaak dorpen liggen, auto’s op elkaar gestapeld waren. De weerbarstigheid en kracht van de natuur wordt hier duidelijk zichtbaar. Indrukwekkend en overweldigend is de natuur hier en als de verborgen schoonheid van Oman zichtbaar wordt is dat genieten. Er zijn momenten dat ik bij iedere inademing het geluk naar binnen voel stromen, zo mooi is de natuur hier. Onze eerste stop was een oud fort, een van de vele in Oman, waar wij naar binnen gingen en ons verbaasden over de bouw en vooral inrichting van de huizen in het fort. Alles is hier gebaseerd op de verzengende hitte, die in de zomer temperaturen van boven de 50 graden aanneemt. Toen naar het plaatsje Nakl, waar wij via hele smalle weggetjes die door de achtertuinen van de huizen liepen uiteindelijk bij de warmwaterbronnen Al-thowarah uitkwamen. Allereerst werden wij weer heel hartelijk begroet door de plaatselijke bevolking, die hier water komen halen of een bad in één van de bronnen nemen. Hier is geen sprake, in welke vorm dan ook, van agressief gedrag, die wij helaas in Nederland maar al te vaak tegenkomen. Ook zijn de vrouwen heel vriendelijk en vooral nieuwsgierig, zij zijn afstandelijk dichtbij. Dat maakt voor mij het fotograferen van vrouwen ook makkelijk. Bij de bronnen kwamen drie vrouwen aangelopen met op hun hoofd bakken met lege flessen, die zij gingen vullen. Op mijn vraag of ik een foto mocht maken kreeg ik van één vrouw een grote glimlach en zij maakte mij duidelijk dat het prima was. Zij bleef er voor staan en de andere vrouwen reageerden verlegen en liepen door. Toen zij bij een waterput kwamen om de flessen te vullen maakte in nog wat foto’s. Eén van de vrouwen maakte mij duidelijk dat zij niet op de foto wilde. Ik deed een stap opzij om duidelijk te maken dat zij niet in beeld kwam. Deze stap maakte ik op een hele natte mossige ondergrond en plotseling gleed ik als een kunstschaatser die een dubbele axel inzet voor de grote sprong. Helaas mislukte deze sprong en kwam ik hard op mijn linker zijkant terecht, waar mijn schouder en bovenarm de klap opvingen. Daar bleef het niet bij, ook mijn hoofd stuiterde op een betonnen rand. Verbaasd en verdwaasd ging ik op de betonnen rand zitten. Alles duizelde en ik keek waar Carla was. Zij zat in de auto, de volgende route uit te stippelen en toen zij mij zag zitten kwam zij snel de auto uit. Altijd plezierig om een persoonlijk zuster bij je te hebben. De wond aan mijn hoofd schoongemaakt en gekeken wat de schade aan de arm was. Inmiddels kwamen er twee mannen aan die met kennis van zaken mij oefeningen lieten doen om te kijken of ik niets gebroken had. Wij kwamen, voorlopig, tot de conclusie dat er geen breuken waren. Opvallend was dat de vrouwen, zichtbaar geschokt, versteend bleven zitten toen het gebeurde en bleven ook daarna op hun plek zitten. Na enige tijd de auto weer ingestapt en daar eerst weer gelachen om het tafereel. Dit is nu het 3^de jaar dat mij iets overkomt en hopelijk is driemaal scheepsrecht. Het is nog te vroeg om businessclass terug te reizen. Hoewel de bovenarm pijnlijk was, ging het rijden prima. Dat bleek vooral toen wij de Wadi Mistal inreden. Onmiddellijk door diep zanderig grind rijden, leve de 4x4. De wauws,oh en ahs wisselden elkaar af en toen wij hoog de bergen inreden over een zandweg ter breedte van de auto, werden wij stiller en stiller en was er alleen nog een intens genieten. Boven op een berg was een dorp met prachtige groentetuinen en bomen. Dit kan daar allemaal groeien door een ingenieus irrigatiesysteem. Daar rondgelopen en af en toe snakkend naar adem vanwege de steilte die overwonnen moest worden, maar ook de hoogteverschil. Op de terugweg dook de auto met zijn neus de diepte in en moest “alle hens aan dek” om de auto op het bergpad te houden. Daar begon mijn bovenarm en schouder steeds meer pijnsignalen te geven. Uiteindelijk kon ik bepaalde opwaartse bewegingen niet meer maken. Het rijden ging nog prima, 10 voor twee aan het stuur was lastig, maar half twee ging prima. Links op half. Op weg naar de Wadi Bani Kharous kwamen wij langs een ziekenhuis en besloten om tot even naar de arm te laten kijken. Twee mooie Filippijnse verpleegkundigen hebben mij onderzocht en vonden dat ik naar Rustaq moest gaan om daar een X-ray te laten maken. Eerst hebben wij nog de Badi Bani Kharous doorgereden, die naarmate je dieper de kloof binnenreed ook zijn verborgen schoonheid liet zien. Uiteindelijk in Rustaq aangekomen en daar het ziekenhuis opgezocht. Na de bekende bureaucratische handelingen werd ik onmiddellijk geholpen. Carla ging overal mee naar toe, had duidelijk gemaakt wat haar werk was en dat gaf haar een entree om overal mee te mogen. Bij onderzoek was de pijn inmiddels van dien aard dat ik zulke geluiden maakte dat de arts het ook beter vond om een X-ray te maken. Uiteindelijk bleek ik niets gebroken te hebben, maar dat er sprake was van een zware kneuzing of spierscheuring, dat was aan de buitenkant niet te zien. Als de situatie zou verslechteren dan moest ik terugkomen voor nader onderzoek. Met zakjes pijnstillende middelen, een rekening van 13.50 rial ( 27.00 euro ) en een X-ray foto gingen wij de deur weer uit. Helaas, helaas kamperen in ons tentje was inmiddels een verre fantasie geworden. Het was onmogelijk voor mij ondoenlijk om in het tentje te liggen, met name door de beperking van bewegingsruimte. Er was 1 hotel, althans wat daar voor doorging, in Rustaq en daar hebben wij overnacht. Wij hebben nog wel een imitatie van kamperen voortgezet op de kamer, dit is in de foto’s wel te zien. Ondanks de pijn overheerst nog steeds het genieten van deze dag en gaan wij morgen weer verder op pad. So far so good, liefs Bert en Carla

Verborgen verleiding in Oman

Hai, klonk het opeens naast mij. Ik keek opzij en zag een paar prachtige amandelkleurige ogen in zwarte omranding. Ik groette terug en kreeg een glimlach die verleiding ver voorbij gaat. Zij in zwarte jurk/jas met een oranje hoofddoek die haar ogen nog meer deden stralen. Ook haar vriendinnen kwamen verlegen lachend voorbij en terwijl zij voor mij liepen keken zij nog regelmatig waar ik mij bevond. Later zaten zij schetsen van de moskee te maken en toen werd ook zichtbaar dat onder de zwarte mantels een geheel andere wereld zichtbaar werd. Hier de wereld van strakke spijkerbroeken en prachtige gekleurde gewaden zichtbaar. Hier heb ik nog foto’s van gemaakt en deze kun je zien onder foto’s van reismee. Ook Carla was verbaasd over deze buiten - en binnenkant van de vrouwen. Ik ben wel blij met deze nieuwe kijk en ervaring, in Nederland krijg je toch een heel ander beeld voorgeschoteld en hoewel ik dat wel wist is het toch plezierig dat deze nieuwe ervaringen weer een positief beeld geven. Ook de mannen zij uiterst vriendelijk, respectvol en vriendelijk. Geen opdringerige verkoop of opdringende mannen die van alles aan je willen slijten of je op weg willen helpen. Hans, gezien je Marokkaanse ervaringen zou het ook voor jou een verademing zijn om hier rond te reizen. Er is hier bijna geen openbaar vervoer, uitsluitend minibusje en taxi’s. Als wij langs de weg staan om hier gebruik van te maken wordt er vaak gestopt en wordt gevraagd waar wij naar toe willen. Eerst waren wij argwanend, wat moeten zij van ons!! Zij moeten niets, zij vinden het een eer om ons naar plaats van bestemming te brengen. Als ik dan zeg “ we are Lucky” is steevast het antwoord “no, I am lucky”. Dit land is echt een verademing, wat een rust, aardigheid en bovenal gemeende aandacht. Dit werd bevestigd door ons bezoek een grote moskee Sultan Qabous, waar wij met openheid ontvangen werden. Carla droeg uit respect een hoofddoek, staat haar goed trouwens. Deze moskee heeft een ongelofelijke schoonheid en sereniteit. Wij werden hel stil bij het aanschouwen van zoveel schoonheid. De begeleiders lieten ons in onze waarde en probeerden op geen enkele manier om de islam aan ons te verkondigen. Dat heb ik wel eens anders meegemaakt. Toen wij de moskee verlieten werden wij overspoeld door drommen toeristen. Er bleken 3 grote cruiseschepen te zijn aangemeerd en dat betekent dat er in 1 dag plotseling 5000 mensen Muscat binnenvallen. Uiteraard met groot gejuich ontvangen door locale bevolking want dat betekent omzet. Oman wil over in 2014 hoog op de agenda staan als nieuw toeristische land. Zij bouwen een nieuwe luchthaven, die de grootste van het midden oosten moet worden. Wij blij dat wij er nu nog naar toe zijn gegaan. Want naast de “cruisers die 1 dag Muscat bevolken, zijn er weinig toeristen te zien en dat zal nog minder worden als wij het binnenland ingaan. Daar hebben wij vandaag ook boodschappen voor gedaan. Matrassen voor in de tent ( 6 euro per stuk), stoeltjes ( 5 euro per stuk)en verder campinggaz en andere gebruiksartikelen die wij onderweg nodig hebben op onze kampeerplekken. Onze hoop dat in de grote supermarkt een biertje te halen zou zijn kwam op een teleurstelling uit. Nergens is alcohol te koop of te krijgen, Uitsluitend in de grote internationale hotels wordt alcohol geschonken. Onze taxidriver, een oude man van 1.50m met een tanig gezicht waar het leven duidelijk van af te lezen was, keek zijn ogen uit toen wij met de matrassen kwamen aanslepen. Mijn grap dat de bedden in het hotel slecht waren, werd niet helemaal begrepen. Hij keek zo bezorgd en zijn toch als donkere ogen werden van alle glans ontdaan. Nadat ik hem duidelijk had gemaakt dat het niet voor het hotel was maar voor kamperen, kwam de glans weer terug in zijn ogen. Humor heeft zo zijn eigen betekenis. Langzaam glijden wij het dagelijks leven van de Omani in en wij genieten met volle teugen. Steeds worden wij weer verrast door het leven hier en door de schoonheid om ons heen. Die heeft zich vaak verborgen en presenteert zich soms geheel onverwacht. Bij het fotograferen stond er een damestas op een betonnen rand en dat gaf een prachtige tafereel. Toen de man voor de vrouw de tas wilde weghalen en vroeg ik om hem te laten staan. Ik liet hem de foto zien en toen riep de man luidkeels naar zijn vrouw en anderen “he is an artist” en meerdere mensen wilde de foto zien. Later zijn wij nog even naar een buitenwijk geweest met huizen die zich door de architectuur onderscheiden van de traditionele bouw. Tenslotte, het probleem met de creditcard is opgelost, bij de HSBC bank is hij gereset en wij kunnen hem weer gebruiken. Hoewel de banken steeds minder dienstverlenend worden, waren wij wel blij met deze actie. Carla is op dit moment de spulletjes bij elkaar aan het zetten, het lijkt wel een uitdragerij. Matrassen enz. staan klaar om morgen in de Toyota Landscruiser geladen te worden en dan eerst naar de kust en dan de bergen en de woestijn in. Wij houden je op de hoogte, so far so good liefs van bert en Carla.

De kunst van het reizen

De kunst van het reizen is om je overal thuis te voelen. Deze ervaring begint op het moment dat wij de deur achter ons in het slot zetten. Met de plezierige gedachte dat onze “buurtjes” over ons huis waken, rijden wij de straat uit. Op Schiphol altijd de vertrouwde rituelen voordat wij het vliegtuig ingaan. De vlucht naar Dubai was met een Airbus 340-600. Ik blijf het een bizar idee vinden, dat je met 600 mensen in een lange buis met een snelheid van 1000km per uur door het luchtruim scheert. Geluiden van buiten zijn nauwelijks meer hoorbaar en de toiletten zijn in de buik van het toestel, eerst de trap af en dan is daar een batterij van 10 toiletten. Inmiddels blijkt dat een verzamelplek te zijn. Terwijl je moet wachten, meestal na het diner, vinden daar de uitwisseling van reisverhalen plaats. Thuisvoelen krijgt een heel andere dimensie als je in de gesluierde Arabische wereld komt. Het is een zwart - wit wereld. Veel vrouwen in zwarte kleding, vaak gezichten bedekt en vlammende bruine ogen die de wereld beschouwen. Mannen in witte kleding, zonnebril naar de laatste mode en een houding die “untouchable” moet uitstralen. Het geheel krijgt kleur door de vele Aziatische nationaliteiten die in UAE en Oman werken. India is zwaar vertegenwoordigd en ook Thailand, Indonesië en Vietnam zijn hier van de partij. Toch heeft Oman een geheel eigen sfeer, daar zal ik later meer over vertellen. Eerst nog even terug naar vliegveld in Dubai. Daar wilde ik geld pinnen voor taxi en overnachting. Toen de kaart eenmaal in de machine zat weigerde “dit apparaat” om ons nog enige dienst te verlenen. Wat ik ook deed de kaart bleef in deze geldspuwende machine zitten. Tja, dan begin de wereld waar “Thuisvoelen”wel een heel bijzondere klank krijgt. Waar je ook naar toe gaat om het probleem kenbaar te maken. Overal veel begrip, dan een glimlach en de opmerking “daar kunnen wij niets aan doen” Bel de bank van die geldspuwende machine en dan sturen zij de bankkaart wel op. Helaas morgen zijn zij niet bereikbaar “vrijdag ( onze zondag) en zaterdag is een feestdag dus gesloten en niet bereikbaar. Zondag kunnen zij wel komen!! Dit is voor deze mensen de werkelijkheid en kijken vreemd op als ik kenbaar maak dat wij doorvliegen naar Oman. Dit is geen onderdeel van hun procedureel denken en met een schouderophalen en een gemeend good luck wordt duidelijk gemaakt dat het zo wel genoeg is. Terwijl wij bij het apparaat trachten om de desbetreffende bank te bellen, spuugde het apparaat ineens de credit card uit. Met grote verbazing en ook evenredig grote opluchting pakte ik de card en ging pinnen bij een andere geldmachine. Deze deed wat zo’n apparaat behoort te doen. Geld geven!! Met vertraging kwamen wij in het hotel en daar werden wij hartelijk ontvangen en toen bleek dat onze kamer was toegewezen aan andere gasten. Wij kregen een upgrade naar een 2 kamer appartement. Kamer van 8 bij 3,slaapkamer 4 bij 3 en ook nog een keuken en badkamer. Jammer, dit is maar voor 1 nacht. Volgende dag om 16.00 uur doorgevlogen naar Muscat in Oman. De sfeer in dit land voelde gelijk goed, heel vriendelijke en behulpzame mensen. Muscat ligt tussen de bergen en de zee, geeft de stad bescherming en openheid. Behulpzaam kan soms ook te ver gaan. Bij afrekenen in restaurant met credit card ( inderdaad dezelfde) had de eigenaar bedacht om zelf de pincode in te voeren. Hij dacht dat dit de laatste cijfers op de kaart waren. Na 3 keer kreeg hij bericht dat de card niet meer geldig was. Heel verbaast over deze mededing, vroeg hij ons om het zelf te doen. Jammer, kaart was geblokkeerd en nu hebben wij weer een nieuw probleem. Op zo/n moment laat het gevoel van thuiskomen wel even op zich wachtten. Ook hier veel aandacht en hulp van iedereen, alleen de bank kon ons geen uitsluitsels geven. Inderdaad kaart geblokkeerd en geen ABN Amro in Oman om dit ongedaan te maken. Morgen ook hier een feestdag en Zondag op pad om ook dit probleem via andere bank,op te lossen. Over geld hoeven wij ons geen zorgen te maken, dat komt wel goed. Dat wordt geregeld, afwachten welke vorm dit zal krijgen. Wij voelen ons thuis bij elkaar en gaan nu eerst naar bed, genieten wan de zwoele nacht met de geur van amandel en vanille, die met vleugen onze kamer binnen komt waaien. So far so good, liefs Bert en Carla

Bert en Carla gaan weer op reis !!!

Na de fantastische reizen naar India en Birma slaan de reiskriebels weer toe. Er is een groot verlangen om nieuwe “onbekende” gebieden te gaan ontdekken. De keuze is gevallen op Oman, een lang gekoesterde wens. Carla en ik vliegen naar Dubai, halen daar de 4wd auto op en reizen dan door de Verenigde Arabische Emiraten naar Oman. Het sultanaat Oman is een land voor avonturiers! In het westen bestaat Oman uit uitgestrekte woestijnvlakten, hoge bergen en gigantische zandduinen in de bizarre roze, gele en oranje tinten. Het oosten is één lange kustlijn. In het noorden bij de hoofdstad Muscat ligt het Jabal al Akhdar-massief waar je de hoogste bergen van Oman aantreft. De hoogste top reikt net boven de 3000 meter. Vrijwel heel Oman heeft een heet en droog woestijnklimaat. Oman is één van de dunst bevolkte landen ter wereld. Er wonen iets meer dan drie miljoen mensen terwijl het acht keer zo groot is als Nederland. De grote charme van Oman is het “onbekende”: de oosterse mystiek, de oeroude geschiedenis en de ongelooflijk gastvrije bevolking! Wij willen een kijkje nemen in het dagelijks leven van de Omani’s , de rondtrekkende bedoeïenen en van de Jebels in de bergen. Verder willen wij genieten van de honderden imposante forten die Oman rijk is en de Rub al Khali , de grootste aaneengesloten woestijn ter wereld en uiteraard het Jabal al Akhdar-massief. Wij hebben besloten om in Oman zoveel als mogelijk is te gaan 'wild' kamperen. Het land is uitermate gastvrij, op de stranden is het altijd mogelijk, verder zijn er in de bergen en woestijn vele plekken waar je mag gaan staan en overnachten. Wij nemen tent. slaapmatjes en slaapzakken mee, de rest kopen wij bij de Carrefour ( heel goedkoop) in Muscat!! In de bijlage foto's staan alvast wat beelden om in de stemming te komen.

Wij vertrekken op 14 december a.s. en ik blijf het leuk vinden om je op de hoogte te houden van onze belevenissen tijdens deze reis. Als je geen reismee info wilt hebben, stuur een mail naar bertopreis4@gmail.com , dan haal ik je van mijn verzendlijst.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Ook voor deze reis blijft mijn motto:

Leef het leven en geniet !!!

Groetjes,

Bert