Polariteit en diversiteit als eenheid in Dubai

Het is onherroepelijk, vannacht vliegen wij weer naar Nederland. Het weerzien met geliefde familie , mijn meiden en (klein) zonen is een vreugdevol vooruitzicht. De allesoverheersende indruk die Oman op ons gemaakt heeft zal lang onder onze huid blijven kriebelen. Wij zijn vastbesloten naar dit land terug te gaan. De gloed van de zon op de witte van de kleding van de mannen, het opzuigende zwart van de vrouwen, groene wadi’s, bruingetinte gebergte en het beige/rood/geel van de woestijn. Boven alles, stralende lichtende hemel in de nacht. De typische geluiden van locale markten met geiten en kamelen. De aanwezigheid van typisch indiaanse geuren, de lucht van heet asfalt en leem, dat ook zijn typische geur heeft. De sierlijkheid van de mensen, hun hartelijkheid en gastvrijheid. Een land geproefd, genoten en vooral altijd in het geheugen gefixeerd, nog zonder correctie van het verstand, die uiteraard kritische kanttekeningen zal hebben. Op dit moment, 20.00 uur locale tijd, schrijf ik de laatste ervaringen van deze reis. Dubai is een stad vol tegenstellingen en je hebt er meer dan drie dagen voor nodig om deze stad te doorgronden en een beetje eigen te maken. De architectuur is hier overweldigend en staat in schril, maar mooie contrast met het oude Dubai, waar marktlui nog steeds hun waren aanprijzen en waar bootjes je naar de overkant brengen, zoals het al honderden jaren gaat. Deze stad moet je ondergaan, wij hebben in “slow” gedaan. Heerlijk ontbijten op onze eigen kamer, even aan het zwembad de nodige vitamine D opdoen en dan zwerven door Dubai. Met de metro, uitstappen op een station met leuke naam, lopen en zien wat wij tegenkomen en wat op ons pad komt. Op deze wijze worden wij meestal verrast met leuke ontmoetingen of onverwachte gebeurtenissen. Uiteraard zijn er de eyecatchers, zoals de hoogste toren van de wereld, Burj Khalid en de enorme Mall’s met een Olympische ijsbaan en een enorme skipiste. Carla heeft wel een week nodig om al de winkels langs te gaan in de Dubai en Emirates Mall. De luxe straalt je tegemoet en 1 uur later lopen wij weer in smalle straatjes met kleine winkeltjes, die geordend zijn naar de producten die zij verkopen. In het oude Dubai zijn de wijken ingedeeld naar India, Thailand, Filippijnen en Afrika. Je waant je dan ook in deze landen, door de mensen die er leven en de winkels die hun waren van het land van herkomst aanprijzen. De foto’s brengen deze keer de polariteit en diversiteit in Dubai het beste in beeld. In gedachten ben ik al bezig om mijn spullen te pakken, de auto in te leveren en in te checken voor onze vlucht. Vandaag eindig ik dit verhaal en hoop dat je met veel plezier de afgelopen tijd hebt meegereisd. Wij genoten weer van de reacties en op naar de volgende reis. Het is goed, wij genieten. Veel liefs van Bert en Carla en wij ontmoeten elkaar weer in Neder-land.

TOT DE VOLGENDE REIS EN HOPELIJK REIS JE WEER MEE :

LEEF HET LEVEN, GENIET

Natuurlijke natuur en architectonische architectuur in VAE

De knallen in de nacht waren bestemd voor het bruidspaar dat zijn intrede in het hotel had gedaan. Het opvolgende kabaal konden wij niet plaatsen, wel ontstond de indruk dat een hele grote groep voor de deur van het bruidspaar stond en deze luid werden toegejuicht om “de daad” voor eeuwig te laten doorklinken in het universum. De luidruchtige aandacht die het bruidspaar krijgt doet ons de wenkbrauwen fronsen, maar geeft tegelijkertijd de emotie weer dit bij de mensen oproept. De verstoorde nachtrust was geen belemmering om vroeg uit de spiralen te gaan en de Verenigde Arabische Emiraten te gaan ontdekken. Met ingehouden nieuwsgierigheid begonnen wij aan ons rit naar de oostkust van de VAE met als doel Fujairah. Eerst passeerden wij midden in de zandwoestenij industriële gebieden, vooral veel cement fabrieken. Daarna begon het zand meer kleur te krijgen en zagen wij heuvelachtige geel/oranje ophopingen zo ver als onze ogen konden reiken. De woestijn heeft weer zijn intrede gedaan, deze keer reden wij over keurige asfaltwegen die slingerend in dit landschap waren aangelegd. Heel weinig auto op 4 baanswegen, met de adviessnelheid van 60 of 80 km per uur. Verder heeft VAE de verkeersdrempels een zeer vooraanstaande positie gegeven. De Fransen hebben hun vele rotondes , hier zijn ze gek op drempels. Ieder dorp en stad heeft om de 100 meter een verkeersdrempel en dat gaat soms kilometers door. Ook ieder gebouw langs de weg met een vlag, vaak regeringsgebouwen , wordt aangekondigd met drempels. Inmiddels is een gevleugelde uitspraak “Lekker drempelen in de emiraten” en die huppelende kontjes van de auto’s als zij over de drempels gaan zet onze lachspieren aan het werk. Ieder nadeel heeft zijn voordeel, deze lage snelheid en bijna geen verkeer op de weg geeft mij alle ruimte om van de omgeving te genieten. Langzaam ging het woestijnlandschap over in gebergte, wat vergelijkbaar was met Musandam. Dit is niet zo vreemd, omdat Musandam slechts 50 km verder op ligt. Af en toe namen wij een afslag naar een dorp of een wadi en Chevi deed zijn uiterste best op deze gravel/grindpaden. De afgelegen dorpen waar wij dan aankwamen deden mij het meest denken aan de verlaten dorpjes uit de strip van Lucky Luck. Bijna niemand op straat, de wind stuwt struikjes door de straten en af en toe een paar glurende ogen achter een deur. In de ontmoetingen bleek dat de mensen hier minder hartelijk en open zijn dan in Oman. Er is eerst koude argwaan en langzaam treed de dooi in, vaak met jongeren die de Engelse taal beheersen en het voor de ouderen vertalen. Met veel as-salaam alaikkoem worden wij vervolgens begroet en door ons beantwoord met wa- alaikum salaam ofwel vrede zij met u, en ook vrede met u. Vanuit de bergen gingen wij richting de kust en een prachtige weg leidde ons naar Fujairah. Langs de kust zijn veel plaatsen, waar mensen hun tent hebben opgeslagen of hun auto gebruiken als slaapplaats. Kamperen is vrij en de mensen maken daar veelvuldig gebruik van. Opvallend is dat wij steeds mannen met baby’s en kinderen zien lopen. Trots als pauwen worden de kleintje aan ons getoond en met een grote glimlach op hun gezicht lopen zij weer verder. De overnachting in Fujairah was in een prima hotel en na het ontbijt gingen wij via een prachtige route naar Hatta. Na Hatta moesten wij weer door Oman om onze weg te vervolgen richting Dubai. Ineens doemde de woestijn weer op en het laatste deel van deze reis werd in stilte gereden en de schoonheid van de woestijn werd met iedere inademing naar binnen gehaald. De kamelen maakten voor ons het plaatje compleet. Er zijn nog weinig kamelen in het wild, de meeste die wij zien zijn van een kamelen farm. In deze kamelen farms worden de kamelen getraind voor wedstrijden. Het klinkt ongelofelijk, maar de kamelen lopen als training in een 50 meter zwembad en er zijn ook speciale loopbanden voor de kamelen. Dit alles om wedstrijden te winnen en winst geeft veel status in dit land. De wedstrijden worden op TV uitgezonden, er zijn geen lichte jockeys meer om de kamelen te berijden, maar kleine robots die op afstand door de eigenaars worden bestuurd. Hoe vervreemd van alle romantiek. Aan de rand van de woestijn zagen wij in nevelen van zandstormen contouren van gebouwen. Llangzaam loste de nevel in zichzelf op en kwamen de eerste wolkenkrabbers van Dubai in zicht. Het is een fascinerende overgang, vanuit het niets plotseling een stad inrijden die geheel is opgebouwd met architectonische hoogstandjes. Wij hebben gekozen om hier drie dagen te verblijven en deze stad te ondergaan. Daarover meer in mijn laatste verhaal, over twee dagen vertrekken wij weer richting huis. So far so good Liefs Bert en Carla

p.s. Op verzoek de informatie over onze terugreis.

Vertrek uit Dubai : 01.40 met Vlucht LH 631 naar Frankfurt aankomst 05.45.

Vertrek uit Frankfurt : 09.05 met vlucht LH 988 en

aankomst op Schiphol 10.15 op maanda9 9 januari 2012

Eerzame eenzaamheid in Musandam Oman

Het ritmische dieselgeluid van een vissersboot weerkaatst in de fjorden van Musandam. De vissersboot is op weg met de dagvangst naar zijn dorp. Ver weg van enige vorm van moderniteit wordt de vis gevangen en aan wal gebracht voor de verkoop. De vissers wonen, al eeuwenlangin gemeenschappen, waar geen elektriciteit of water aanwezig was. Tegenwoordig zijn zij aangesloten op elektriciteit, de sultan heeft zich ten doelgesteld dat iedereen in Oman recht heeft op elektriciteit, water en scholing. Dat betekent dat de kinderen iedere dag met de boot worden opgehaald en van en naar school worden gebracht. De visser kiezen voor hun eerzame beroep en komen weinig in contact met de overige bevolking van Musandam. Vanuit het Hilton,waar wij van de luxe genoten hebben, zijn wij op weg gegaan naar Musandam. Voordat wij Oman weer binnen mogen komen,moeten veel douaneperikelen overwonnen worden. Visum, extra verzekering voor de auto en vooral handen schudden en praatje maken. Ook in dit deel ven Oman zijn vriendelijkheid en hartelijkheid een alledaagse kers op de taart, hoewel wij er wel tijd voor moeten c.q. willen maken. Eenmaal de hand geschud wordt verwacht dat er een praatje wordt gemaakt en dat er aandacht voor elkaar is. De rit langs het immens woest gebergte aan de rand van de zee is en blijft een oogstrelende ervaring. De weg slingert langs de kust en om 14.00 uur komen wij op plaats van bestemming. Om 15.30 vertrekken wij, na enig gedoe over de prijs, met een 4x4 en gids de uitlopers van het Hajjar gebergte in. Dit was weer een spectaculaire tocht, het gebergte is door de eeuwen op vele plaatsen aangetast door erosie en vertoont merkwaardige gaten in zijn stoere gestalte. De bergen zijn voornamelijk in bruintinten gehuld, van lichte leemkleur tot een diepbruine chocolade tint. Op deze bergen is geen afleiding door het groen van bomen, planten of struiken, een enkele acaciaboom probeert nog wat kleur aan te brengen in dit verstilde landschap. Het lijkt een maanlandschap, althans in de voorstelling die ik er van maak. In dit landschap wordt een prehistorisch verleden zichtbaar, overal zijn fossielen te vinden, voornamelijk van hetgeen de zee indertijd te bieden had. Vissen, zeepaardjes en restanten van grotere soorten zijn gestold terug te vinden in het harde graniet van de bergen. Eenmaal terug in ons appartement hotel hebben wij weer boodschappen gedaan bij LULU en eten meegenomen naar ons ons onderkomen voor deze nacht. Na de heerlijke maaltijd op tijd naar bed. De volgende ochtend vroeg weer op voor onze Dhow boottocht. Hier hebben wij tot in alle vezels van genoten. Languit op achterdek op de kussen en alleen maar genieten van zee, zon en overweldigende fjorden. Hoogtepunt was de ontmoeting met de dolfijnen. Opeens waren zij daar en vonden het heerlijk om in het boegwater van de boot mee te zwemmen. Ineens waren zij weer weg, op een andere plek steken zij hun hoofd weer boven water om te kijken of er nog wat te beleven valt. Het blijft een fantastisch gezicht, de snelheid, beweeglijkheid en elegantie van de dolfijnen. Helaas konden wij niet zwemmen met de dolfijnen, is niet toegestaan en daar is wel iets voor te zeggen. Uiteraard konden wij wel snorkelen en Carla is in het groen/blauwe water gedoken om haar hoofd in het aquarium te steken. Mijn bovenarm staat nog steeds niet toe dat ik op enigerlei wijze de bewegingen kan maken die nodig zijn om mijnhoofd boven water te houden. Om 16.00 uur waren wij weer terug in Khasab en zijn weer richting VAE gereden. In Ras al Kahmah weer een hotel opgezocht en even naar de LULU om boodschappen te doen. Inmiddels had de nacht zijn intrede weer gedaan en in het donker op zoek naar een eetgelegenheid. Wij reden langs een aantal winkels en zagen in de verte een restaurant. Vlakbij het restaurant klapte de auto ineens naar beneden. Het grootste deel van de weg waar wij op reden eindigde in een verlaging naar de volgende weg. Allen was het gedeelte waar ik vanaf reed niet voorzien van een geleidelijke daling. Het gevolg was dat ik met een klap vast kwam te zitten na een afdaling van een 30 cm hoog plateau. Ik verander in een soort tuimelaar, de voorwielen stonden wel op de grond maar hadden niet voldoende grip op voor of achteruit te gaan. Het achterste gedeelte stond feit met zijn kont omhoog, maar had inmiddels geen grip op de ondergrond. Heel snel kwamen van alle kanten mannen toegestroomd, die ieder op hun eigen wijze, het beste wisten wat ik moest doen. Daar zat ik, van alle kanten riepen zij,veelal in in arabisach en gebarentaal, links, rechts, gas geven, geen gas geven, stuur naar links langzaam optrekken, voortui, nee achteruit enz. enz. Uiteraard in hun eigen Arabische taal en hier was sprake van een Babylonisch spraakfestijn. Uiteindelijk gaf CARLA aan dat het beste was om de neus op te tillen en ik achteruit zou rijden. Ik zal de gezichten van de mannen niet snel vergeten, zij waren onder de indruk van haar kordate optreden en deden wat zij vroeg. Toen er nog een paar mannen stonden te kijken sommeerde Carla hen om ook te helpen. Met 10 man sterk werd de neus opgetild, naar achter geduwd en de auto stond weer op zijn vier wielen. Iedereen blij en na veel handen geschud te hebben konden wij onze weg vervolgen. Ik met bibberde knieën in de auto, met als gevolg dat de auto de eerste 100 meter hortend en stotend verder reed. Auto gecontroleerd op beschadiging van vitale onderdelen, gelukkig was er niets van dien aard geraakt. Eten gehaald bij LULU en dit op hotelkamer verorberd. De nacht was kort en onrustig, maar de dag verscheen weer in al zijn zonnige glorie en dat is een goede start deze nieuwe dag. So far so good Liefs Bert en Carla

De karavaan trekt verder in Oman

Ze zon was nog in ochtendnevelen gehuld, toen wij, met een gezelschap van 7 ouderen en 5 kinderen, aan de rand van de Arabische Zee klaarstonden voor de traditionele Nieuwjaarsduik. Onder luid gejoel doken wij de Arabische zee in en deze keer geen helden in ons eigen verhaal, omdat de temperatuur van het zeewater aangenaam was. Na deze frisse ochtendduik maakte de karavaan zich op voor de tocht naar Muscat. Halverwege reden wij de Wadi Tiwi in. Deze rit zal nog lang vastgeplakt blijven in mijn herinnering. Langzaam reden wij over grind en stenen de wadi in, daarna waren de stenen met cement aan elkaar geplakt door. Opnieuw adembenemende schoonheid, ik heb het wordt schoonheid wel veel gebruikt, maar kan geen alternatief vinden voor deze uit zijn voegen knallende natuur. De weg, ofwel het pad ter breedte van de auto, ging heel stijl omhoog en dit vroeg uiterste concentratie van de driver. Op die momenten vergeet ik de pijn in mijn bovenarm, hoewel de armen veel werk moeten verzetten. Eenmaal naar boven is er geen weg terug, komt er een andere auto naar beneden, dan moet er al slingerend en hobbelend achteruit gereden worden. Als er een kleine verbreding van de weg opdoemt, wordt daar gebruik van gemaakt om de auto’s te laten passeren. Spiegels en adem in en dan kijken of het gaat. Wonderbaarlijk lukt dit altijd weer, hoewel de nekspieren wel geweld worden aangedaan bij het achteruitrijden naar beneden. Ik zou deze weg in de wadi Tiwi, de weg met duizend bochten willen dopen. Aan het eind van de weg vormt een kleine gemeenschap van een paar huizen met prachtige groene tuinen het eindpunt van deze weg. In 1980 zijn deze berggemeenschappen ontsloten en is er elektriciteit naar toegebracht. Overal zijn smalle gleuven, die tezamen een irrigatiesysteem vormen en het water uit de bergen en bronnen zijn weg naar mensen, fauna en flora brengen. De natuur floreert hier prachtig, heel veel groen te zien, veel palmdadel bomen en uiteraard acacia. Deze tuinen achter de lemen of stenen huisje blijven paradijsjes, ondanks dat er geen appels groeien. Deze wadi was een nieuwjaarsgeschenk en luidde het jaar 2012 in en ons motto” leef het leven, geniet” werd hier alle eer aangedaan. Vanuit deze wadi nog een hele oude tombe bezocht en toen door naar Muscat. Hotel weer opgezocht, omgekleed en gereed gemaakt voor het afscheidsdiner met de familie waar wij inmiddels een onderdeel van zijn. Na het eten, deze was bij de duikersclub van Gerard, werden wij getrakteerd op een toneelvoorstelling van de kinderen. Er was een groot toneel waar de voorstelling op werd gegeven. Het thema was reizen met lastige ouders. Hilarische voorstelling, waar de ouders soms geconfronteerd werden met hun eigen gedrag tijdens het reizen. Na de voorstelling hartelijk afscheid genomen van iedereen en terug naar hotel om snel onder de lakens te kruipen. Wij moesten vroeg op om onze vlucht naar Dubai te halen. Op vliegveld LC ingeleverd, nadat wij hem met klopjes op de motorkap bedankt hadden voor de goede en veilige ritten. De vlucht van één uur was al voorbij, nadat wij goed en wel onze plek hadden ingenomen. In Dubai de andere auto opgehaald, deze keer een Chevrolet Liberty, een gewone personenauto en in niets te vergelijken met de Landcruiser. Wij zijn gelijk weer op weg gegaan naar Musamdam, het noordelijk gedeelte van Oman. Eerst een tussenstop in Ras al Rahmaih, waar wij ons hebben getrakteerd op een luxe overnachting in het Hilton. Wij hadden nog een middag voor ons en wilden heel graag even relaxen aan de rand van het zwembad. Daar hebben wij volop van genoten. Koud biertje, clubsandwiches, zon en heerlijk blauw water om in te zwemmen. Met grote glimlach keken wij elkaar aan en met Zo dat hebben wij wel verdiend genoten wij van deze middag. De volgende dag richting Musamdam en bij de grens moesten wij een Visum halen en een extra verzekering voor de auto. In Oman zijn volgens mij geen problemen met het vinnen van allerlei belastingen, althans voor de toeristen die het land bezoeken. De kustweg in Musamdam gaat naar Khasab, de enige grote stad, eerder groot dorp, in dit gebied. Musamdam is erg belangrijk voor internationale veiligheid. Het ligt op een strategisch punt in de Golf van Hormoz en daar moeten iedere olietanker doorheen om het zwarte goud vanuit het midden oosten over de wereld te verspreiden. Op 52 km afstand ligt Iran en elk jaar schuift Oman 1 cm richting Iran, vanwege de plateaus die nog steeds aan het schuiven zijn. De afstand in de Golf van Hormoz tussen Musamdam in Oman en Iran is makkelijk te overbruggen voor smokkelaars. Iedere dag komen er boten uit Iran naar Khasab om hun geiten te brengen, die zeer gewild zijn bij de Omani’s en Saoedi’s. Op de terugweg nemen zij sigaretten en luxe elektronica mee, die s’nachts naar Iran worden gebracht. Een levende handel die oogluikend en met de nodige geldelijke middelen door politie en militairen wordt toegestaan. Wij gaan hier weer de bergen en in gaan een dag met een Dowh mee de zee op en een tocht door de fjorden van Oman maken. So far so good Liefs Bert en Carla

Ps. Voor liefhebbers van off the road heb ik drie filmpjes geplaatst op Facebook van Bert van Heiningen, het zijn drie verschillende ritten en geeft een indruk van onze tochten door Oman. Wij genieten van de reacties die worden gegeven op de verhalen en foto's!!!!

Flarden van schoonheid tijdens jaarwisseling Oman

In lang vervlogen tijden zijn het Arabische, Indische en Afrikaanse plateau in beweging gekomen en hebben elkaar naar grotere hoogten gebracht. Uiteindelijk is hier Oman uit ontstaan en wij ervaren elke dag de schoonheid die deze botsing teweeg heeft gebracht. Prachtig gevormde zandduinen, ruig gebergte waar de botsing nog het meest zichtbaar is in hun grillige bestaan. Uiteindelijk hebben woeste rivieren de wadi’s gevormd, die tussen de bergen een slinger van schoonheid tot stand hebben gebracht. Later zijn hier de mensen naar toe getrokken, omdat het water voor handen was. Hier zijn groene vlakken gevormd en leemkleurige blokken waar de mensen al eeuwen in leven. Na de nacht onder een koepel van sterren te hebben doorgebracht zijn wij de volgende ochtend in colonne door de woestijn naar de bewoonde wereld gereden. De overgang van de stilte van de woestijn naar toenemende dorpsgeluiden gaat geleidelijk en is toch een ruwe verstoring van die verstilde schoonheid. Op weg naar Turtle beach zijn wij nog naar de Wadi Bani Khalid gegaan. Deze wadi is inmiddels bekend bij de Oman i en andere toeristen , welke met name tot uitdrukking komt in de vele waterpoelen, geflankeerd door heel veel palmbomen. In het diepste gedeelte van de wadi heeft zich een “ zwemparadijs” gevormd. Hier demonstreert de jeugd van Omani met veel bravoure zijn duik- en zwemkunsten. Ook toeristen laten zich niet onbetuigd en daardoor krijgt het toch een beetje de sfeer van het zwemparadijs in Duinrell. Voorbij de grote waterpoel keert de stilte weer terug en krijgt een paradijselijk gevoel de overhand en begint het grote genieten. Inmiddels zijn wij opgenomen in het grote familieleven en dat betekent dat ik regelmatig twee kleine handjes in mijn handen voel en de meiden van 6 en 8 jaar lopen dan huppelend en pratend aan mijn beide zijde door dit prachtige landschap. Heden en verleden glijden dan ongemerkt in elkaar en op die momenten begint het verlangen naar de meiden thuis langzaam onder mijn huid te kruipen. De Landcruiser wordt ook regelmatig gevuld met het geluid van praatgrage en giechelende meiden. Het is wonderbaarlijk hoe makkelijk wij ons in dit grote gezelschap bewegen. Het is alsof wij hen al jaren kennen in plaats van twee dagen en wat ons het meest verbaasde is het gemak waarmee de meiden ons een plaats in hun wereldje hebben gegeven. De ouders van Anika, de jongste van 6, vertelden dat het s’avonds over niets anders gaat dan Bert Bert en nog eens Bert. Aangekomen op Turtle beach ontstond de discussie wie bij ons in het hutje mocht slapen, hier trokken wij de grens omdat wij ook nog van elkaar willen genieten. S’avonds op zoek gegaan naar eierwerpende schildpadden en kleine schildpadjes, net uit het ei gekomen, die hun weg naar de zee zoeken. Hier kwam een lichte teleurstelling de nacht in gekropen, het is niet de tijd van eierwerpen en slechts 1 schildpad heeft zich op het strand geworpen en zocht kruipend naar een goede plek om zijn eieren te deponeren. Waarschijnlijk door teveel licht en aanwezigheid van mensen heeft deze schildpad besloten om naar zee terug te gaan en het elders in alle stilte opnieuw te proberen. Er werden wel 3 kleine schildpadjes gezien die wiebelend hun weg naar zee zochten. Waar die ineens vandaan kwamen was een raadsel, ik verdenk de gids ervan dat deze die kleintjes in een emmertje bij zich had en die kleintjes ineens tevoorschijn heeft getoverd om ons toch nog waar voor ons geld te bieden. Uiteraard blijft het een ontroerende gezicht om de schildpadjes al wiebelend en waggelend kun weg naar zee te zien maken. Terug in ons palmhutje heeft het nachtelijk geluid van een ruisende zee ons een heerlijke nacht bezorgd. Oudejaarsdag hebben wij een rondje Ras al Hadd gedaan, langs de zee gereden, die vandaag een heel ander jasje had aangetrokken. Door zware bewolking, harde wind en af en toe regen kreeg de zee een donkere glans met af en toe witte stroken als de zon probeerde om zijn plek in deze wereld terug te krijgen. Het achterland aan de kust wordt gevormd door opgepompt gesteente uit het binnenste van onze aarde. Het is net pap die opborrelde en dan op het hoogste punt van zijn plop ineens stolde en de vorm heeft aangenomen van platte hobbels in het landschap. Eerder dan de afgelopen dagen gingen wij terug om ons gereed te maken voor de overgang van Oud naar Nieuwjaar. De 5 kinderen, 4 meiden en 1 jongen, hadden een toneelstukje ingestudeerd en wilde dat aan ons opvoeren. Het werd een mooie voorstelling, welke zich op nieuwjaarsdag nog eens op een groot toneel zou herhalen. S’avonds, te midden van een zeer gemêleerd gezelschap hebben wij oliebollen gegeten, ( gerard had die gemaakt en meegenomen) veel gelachen, gedanst en op de rand van 2012 ook nog serieuze gesprekken gevoerd. Er was een band die covermuziek speelde uit de jaren tachtig en negentig. Prima muziek, al klonk de tweede stem van een Filippijns meisje zo vals als een kraai die probeert om indruk op ander gevogelte te maken. Na aftellen nam het jaar 2012 zijn intrede, dit hebben wij met champagne bekrachtigd en daarna kropen wij onder ons lakentje in de palmhut en vielen in elkaars armen in een diep tevreden slaap. Nogmaals wensen wij je een avontuurlijk en liefdevol 2012 toe en ons motto blijft :leef het leven, geniet , ook in 2012. So far so good. Liefs van Bert en Carla

Een koepel van sterren in Oman

Een koepel van sterren in Oman

Sneller dan verwacht verdween de warme zwoele wind in de woestijn en kwamen koude windvlagen over de uitgestrekte woestijnvlakte hun plaats innemen. Als de dag is afgelopen begint de nacht zonder een langzame overgang in schemertoestand. Het hutje van palmbladeren geeft ons bescherming tegen de wind. In een oorverdovende stilte verschijnen langzaam de sterren en komt er diepte in het universum. Ineens is daar die onbeschrijfelijk mooie en adembenemende koepel van sterren. Hoe nietig kan een mens zich voelen en tegelijkertijd zo verbonden met het universum waarin wij leven. De oneindigheid heeft op mij altijd een aantrekkingskracht gehad en staren in de oneindige verte van het universum maakt mij stil en blijft alleen het grote genieten. Deze dag begon met een bezoek aan de kamelenmarkt in Sinaw. Wij hebben daar in een soort motel overnacht. Het was weer kamperen, omdat er geen restaurant in de buurt was hebben wij ons gasbrandertje weer opgepord en een heelrijke maaltijd op de kamer staan bereiden. Vroeg uit de spiralen en op naar de kamelenmarkt. Het was meer dan een kamelenmarkt, ook de geiten lieten zich niet onbetuigd en verder was er voor ieder zijn gading wel iets te vinden. Voor de foto's moet ik helaas vertellen dat de camera nu echt is gecrasht en dat ik delen op de kaart heb kunnen redden, maar grote delen zijn ook verdwenen. Hopelijk kan een echte expert deze in Nederland nog tevoorschijn toveren. Gelukkig hebben wij de video nog!! Ook op deze markt waren weer de vrouwen met de snavelmaskers en veel mannen in prachtige traditionele kleding, uiteraard met kromme bamboestok,deze worden gebruikt om de kamelen aan te sporen of zich te laten gedrag als zij in gezelschap voor soortgenoten zijn. Na een ochtend te Benne rondgezworven en een Arabisch bakje koffie te hebben gedronken, zijn wij op weg gegaan naar Al Munisefeh. Dit is een prachtig onaangetast dorpje, waar wij door moesten. Regelmatig gingen wij door de bogen van poorten, die aan weerskanten 2 cm breder waren Dan De auto. Wij wisten van Gerard dat wij hier verder konden, anders was ik gestopt en waren wij elders naar alternatieven gaan zoeken. Aan het eind van de rit kwamen wij in een wadi en de auto waadde zich door het grind om weer op het goede spoor te komen. Op weg naar Al Wasil, ons vertrekpunt voor de tocht door de woestijn naar het Nomadic Desert Camp waar wij gaan overnachten. In Al Wasil ontmoeten wij Gerard ( oom van ester en Frans Haer) en Ineke. Zij hadden een sleep van andere familieleden ( twee gezinnen met kinderen van 6 tot 11 jaar en een opa en oma) mee en met 4 Landcruisers gingen wij de woestijn in. Vooraf werd dor Gerard instructie gegeven op welke wijze ik de Landcruiser het beste door zand en duinen kon sturen. De banden werden van 4.00 bar naar 2.00 Bar teruggebracht, zodat en meer oppervlakte komt en dus meer grip in het zand. Verder is het belangrijk om snelheid te houden en niet onder de 2000 toeren te komen. Lager, dan kom je absoluut vast te zitten. Dat betekent dat ook allerlei obstakels en hobbels met een redelijke snelheid genomen worden en dat betekende dat onze bagage als wandelende nieren door de auto gingen. Het ging prima en in het camp aangekomen gingen wij naar ons palmhutje die gereed werd gemaakt voor de nacht. Dit moesten wij bij daglicht doen, omdat er s'avonds en s'nachts geen elektriciteit was. Het camp met 10 hutten wordt dan verlicht met olielampen, waarin waxinelichtjes zijn geplaatst. Tja,hoe romantisch wil je het hebben. Nadat wij ons geïnstalleerd hadden,opnieuw in colonne de woestijn in naar hoog gelegen duinen, waar wij de zonsondergang gingen aanschouwen. De rit was fantastisch, hier 1 maal stilgestaan en gelukkig kon ik na wat achteruit en voortuit in gang te hebben gezet, ons cruisertje weer in beweging te krijgen en hoog op het duin een plekje te zoeken. Toen die zinderende koperen bal langzaam achter de horizon verdween, genoot iedereen in een verstillende ontroering van dit prachtige tafereel. Het was donker toen wij terugreden, het schijnsel van koplampen op het glimmende zand zal ik niet snel vergeten. Langzaam werd de koepel van sterren zichtbaar en hebben wij daar in alle stilte van genoten. De volgende dag met kamelen de woestijn in gegaan. Dit was een bijzondere ervaring, veel hilariteit bij het op/ en afstijgen van de kameel. Na enige tijd schommelen op zo´n beest wordt je vanzelf in en roes gebracht en voel je meer één met de kameel. Het is wonderbaarlijk dat er in de woestijn nog zoveel leven te vinden is. Er zijn allerlei kleine insecten en beestjes, die zich laten zien als je daar de tijd voor neemt. Er zijn kleine plantjes, die op hun geheel eigen wijze een ` overlevingsstrategie`hebben. De ochtenddauw is voor de fauna en flora in de woestijn heel belangrijk. Na een regenbui springt het groene leven uit de terra gekleurde zandduinen. Ik kom hier zeker terug, omdat dit landschap een enorme aantrekkingskracht heeft en dat er nog veel te ontdekken valt. Twee dagen zijn tekort om dit landschap te doorgronden en naar binnen te halen om daar een plekje te krijgen, waar het zich verder kan ontkiemen. Morgen richting de kust, waar wij met de anderen oud en nieuw zullen gaan vieren. Daarover volgt een ander verhaal. So far so good. Liefs van Bert en Carla

Reis door verleden van Oman

De maan lijkt een hangmat in het donkere firmament en is omgeven door miljoenen sterren. De lucht is nog zwanger van alle geuren die zich de afgelopen dag verzameld hebben. Langzaam worden de geluiden minder en verdwijnen als zachte sneeuw in de oneindige vlakten van Oman. De ochtend begint als alle ochtenden in het heden en het verre verleden. Soms lijkt het alsof wij door de tijd zijn ingehaald, maar een stap terug in de tijd is even nabij. Vooral bij de wandelingen door de verlaten dorpen en de vergane lemen huizen, die nu staan te pronken als kostbare parels uit een ver verleden. Op de foto’s zie je een beeld van hoe het eruit ziet, als ik tussen de ruines loop en in verbeelding in de tijd terugga komt zo’n verlaten en vergaan dorpje weer tot leven. Eens waren dit straatjes waar iedereen zijn eigen gang ging, begroetingen vonden plaats, iemand kijkt om naar diegene die hem of haar passeerde. Wie stond achter die prachtige deur te wachten op geliefde, kinderen of vrienden die op bezoek kwamen. Een trap, hoe vaak zijn daar de bewoners op en neer gegaan en de kamers boven raken aan de fantasie. Hier werd de liefde bedreven en werden kinderen geboren. In de huizen zijn mensen gestorven door ouderdom of ziekte. De smalle straatjes maakten dat er altijd contact was, hier werden handen geschud en werd met schuin oog naar gesluierde vrouwen gekeken. De zwart omrande ogen van de vrouwen keken scherp naar de omgeving, hielden de mannen en kinderen in de gaten en vertelden elkaar de laatste nieuwtjes. Achter de huizen een ommuurde plaats waar de geiten verbleven. De kamelen stonden afgezonderd, klaar om hun vracht te gaan vervoeren. Stel je verder de kleuren en geuren voor en langzaam herrijzen de ruines uit een ver verleden en wordt weer een levendig geheel. Ook in de kasteeltjes, al dan niet gerestaureerd, heeft het verleden een toekomst. Oman heeft een programma opgesteld om het cultureel erfgoed van dit land veilig te stellen. Er zijn hier werkelijk kostbare schatten, uit lang vervlogen tijd en die in toekomstige tijd alleen maar belangrijker zullen worden. De ritten en wandelingen door het gebergte en de vele wadi’s maken veel indruk, omdat hier het verleden ook het heden is. Uiteraard waren de wadi’s ooit woest stromende rivieren, maar in de tijd dichterbij hebben hier herders met hun schapen gelopen. Wij zijn in verlaten dorpen geweest, die 30 jaar geleden als een heel besloten gemeenschap nog bestonden. Uitsluitend waren de bergpaden, meestal geitenpaden, de enige weg naar de buitenwereld en dat was vaak uitsluitend bestemd voor de mannen. In onze ontmoetingen merk je nog steeds een verlegen nieuwsgierigheid. Zij kennen de wereld buiten de vallei waar zij wonen, dit blijkt uit de vele schotels die op de nieuw gebouwde huizen van steen staan. Meestal staan deze huizen naast de oude lemen huizen en dit geeft een mooi beeld van de verbinding tussen heden en verleden. Verbondenheid is sterk aanwezig in de gemeenschappen en is vaak een noodzaak om te overleven in het harde bestaan in de bergen en aan de randen van de woestijn. Je hebt elkaar nodig en dat is te merken. Het oude gebruik van handen geven, in het verleden en aan te geven dat je ongewapend was, is nog steeds een veel gebruikt ritueel. Zelf bij de kassa van een winkel wordt mij de hand geschud als een man achter mij aansluit om zijn inkopen af te rekenen. Bij onze zwerftochten groet ik regelmatig iemand en meestal wordt dan ook even de hand geschud en een praatje gemaakt. Het is wel een mannending, Carla heft vooral contact met de vrouwen, mannen kijken met een schuin oog naar haar. Zij wordt ook soms hartelijk begroet door de mannen en worden er ook handen geschud. Dit kan van dorp tot dopr of van stad tot stad wisselen. Inmiddels zijn wij uit de bergen afgedaald. Eerst de 32 km weer naar beneden met verplicht low gear en dat is gezien de steile afdalingen noodzakelijk. Afremmen op de motor is hier een kwestie van overleven, zeker voor de remmen die anders roodgloeiend zouden worden en oververhit door constant gebruik. Waar nu een brede goed geasfalteerde weg loopt, liep vroeger een smal grindpad als enige uitweg naar de lager gelegen wereld. Op dit moment is een groot waterproject aan de gang, er worden met veel geweld gleuven in de bergen gehakt en gegraven om vervolgens buizen te plaatsen die t.z.t. alle dorpen van water gaan voorzien. De charme ( voor ons althans) van waterdragende vrouwen zal dan verleden tijd zijn. Zo zal in Oman het verleden in deze tijd opgaan en dit zal dan weer to een nieuw verleden leiden. Vandaag hebbe wij weer zo’n zwerftocht gemaakt door prachtige tuinen, die achter de oude dorpen waren aangelegd. Helaas raken deze tuinen langzaam in verval en hopelijk gaat de locale bevolking inzien wat voor kostbaar erfgoed deze tuinen zijn en worden zij weer onderhouden. De foto’s had ik je graag laten zien. Toen ik echter een foto, die zwart op het schermpje verscheen door foute instelling, wilde deleten verscheen de tekst geen beelden meer in de map. Dat betekende dat alle foto’s waren verwijderd. Gelukkig heb ik tot op vandaag alle foto’s op computer en USB stick staan. Alleen de foto’s van vandaag beschouw ik als verloren. Miriam heeft mij gemaild dat er nog een “rescue” mogelijk is, maar dan kan ik deze fotokaart niet meer gebruiken. Gelukkig heb ik nog reserve bij mij, dus morgen in de woestijn kunnen en weer beelden geschoten worden. So far so good, veel liefs van Bert en Carla

Ruige stilte in het Al Jabal Akhdar gebergte

Zodra de eerste stralen van de zon langzaam over de kam van de berg sluipen, wordt het dal door een prachtige gouden gloed omgeven. Als na een uur de zon hoger aan de hemel staat begint alles steeds meer scherpte te krijgen en de huizen van zacht leem worden in strakke contouren gezet. Het licht bestrijkt onze tent en een weldaad van warm licht opent deze nieuwe dag voor ons. De jongens van The View, waar wij verblijven, begroeten ons hartelijk met een “Merry Christmas”. Zij hebben een kerstboom opgetuigd en dat is een vervreemdend gezicht, hoog in de kale bergen een kerstboom met veel flikkerde lichtjes. De jongens die hier werken komen uit Goa en houden van pretlichtjes en tierelantijnen. Wij vertelden dat wij in Goa geweest waren en tot hun verbazing noemden wij plaatsen en mensen, die zij ook kenden. Carl Starren herinnerden zij zich niet en dat verbaasde ons weer, want wie kent hem niet. Zij werken hier een aantal jaren om geld te verdienen en dan terug naar Goa om daar een restaurantje te beginnen. Wij zijn weer verbaasd, omdat er al heel veel restaurantjes in Goa zijn. Toen wij hartelijk afscheid namen kregen wij alvast een uitnodiging voor een niet bestaand restaurant. Wij begonnen aan de 8 kilometer afdaling van The View naar het dorpje Al Hamra. Daar nog even bankzaken geregeld en toen op weg naar nieuwe avonturen. Eerst naar Nizwa om in LULU hyper supermarkt boodschappen te doen ter versterking van onze dagelijkse behoefte aan eten en drinken. De speekselklieren werden sterk geprikkeld toen wij komijnenkaas van Frico zagen liggen. Dit op een vers wit bolletje en onze kerstontbijt werd een feestmaal. Ons “cruisertje”, inmiddels heeft de auto een koosnaampje, gromde toen wij op een zeer steile weg de bergen inreden. Politie controleerde of wij wel competent waren om deze rit aan te vangen. Rijbewijs en autopapier om er zeker van te zijn dat wij met een 4wheel drive omhoog gingen. Uitsluitend 4wd’s mogen hier de bergen in. De weg omhoog is 32 km en dat betekent alleen in de low gear naar boven, anders hadden wij achterstevoren de berg afgegaan. Eenmaal boven kwamen wij op het Saiq plateau en gingen eerst naar ons hotel. Daarna gelijk weer op pad en wij zijn werkelijk weer in een “paradijselijke” omgeving gekomen. Ik heb nooit geweten hoe dat eruit zag, maar volgens mij komt deze omgeving erg dicht in de buurt. Het gebergte is ruig met een heel verstillende sfeer. Steeds wisselende vergezichten en als wij weer een off the road track namen kwam de schoonheid van alle kanten op ons af. De vele verlaten dorpjes geven het geheel een bijna magische sfeer. Hier zijn geen toeristen te vinden. Wij zagen op één van onze tochten een auto met lekke band zagen staan en toen wij vroegen of wij een handje konden helpen, bleken het twee Nederlanders te zijn. Zij waren blij met onze hulp, vooral omdat wij wisten hoe de reserveband omlaag getakeld moet wordt. De stang waar ook de krik mee wordt bediend moet via een gaatje in de bagageruimte bediend worden. Verbaast en evenredig blij met deze kennis verliep de operatie vlotjes. Dit is tot heden ons enige contact met andere toeristen geweest. Op een ander moment reden wij in het niemandsland en zagen wij een man zijn hand opsteken. Hij wilde meerijden naar zijn dorp 10 km verderop. Hij opgetogen dat hij mee mocht rijden en na vele malen ons bedankt te hebben zagen wij hem richting zijn dorp lopen, het dorp bestaat uit niet meer dan 4 huizen. Lang bleef de geur die de man met zich meedroeg in onze auto aanwezig, Carla had al eens eerder gezegd “wat ruiken de mannen hier heerlijk”. Waar de mannen ook zijn, altijd zijn zij omgeven door een zwoele lucht van rozen, vleugje citroen en amandel. Het is echt een genoot om achter de mannen aan te lopen. De dorpjes (10 tot 20 huizen ) die wij bezochten, waren in eerste instantie uitgestorven, zodra wij uitstapten en gingen lopen kwamen er altijd kinderen tevoorschijn. Waar zij vandaan komen en waar zij later naar toegaan blijft voor ons een raadsel. Nieuwsgierig komen zij dichterbij, de jongens komen een hand geven en de meisjes blijven giechelend op een afstand en duiken weg op het moment dat de camera hun kant op ging. Dit heeft vaak tot veel hilariteit geleid, omdat het een “kat en muis”spel werd, waar zowel zij als wij veel plezier aan beleefden. Toen wij weggingen kregen wij van één van de jongens een presentje in de vorm van een heel klein citroentje. De wegen of liever gezegd de bergpaden zijn weerbarstig en ruig, de auto, chauffeur en navigator worden zwaar op de proef gesteld. Vooral als op een hele steile berghelling en op een plekje zo groot als een postzegel de auto gekeerd moet worden. Dit is tegelijkertijd reizen zoals reizen bedoeld is. Ongewis de weg en onzeker waar je uitkomt. Eenmaal op het asfalt teruggekeerd biedt de Garmin zijn diensten weer aan en is niets meer ongewis of onzeker. Van kerstmis hebben wij weinig gemerkt, wij hebben op een prachtig punt in de bergen ons kerstmaal staan bereiden, kaastortellini met Arabiata saus (om in sfeer te blijven). Het uitzicht was ons kerstcadeautje dit jaar en zoveel schoonheid maakte het tot een “stille” kerst. Wij genieten en gaan morgen dit gebergte uit en gaan via Nizwa richting van de woestijn, waar nieuwe avonturen wachten. So far so good Liefs van Bert en Carla.

p.s. Wij zijn aangenaam verrast met ons kerstcadeau, wij begrijpen dat er wel mooie beelden moeten komen uit Oman, Theo en Wally bedankt voor de fotogift.