De weg slingert als een zwart glanzend lint door de okerkleurige bergen. Dit is de vooruitgang in Oman, waar eerst wegen van grijze vlakten grind en zand overwonnen moesten worden, zijn deze nu veranderd in glimmend asfalt. Voor de locale bevolking is dit fantastisch, zij kunnen zich veel sneller verplaatsen en ook beter bereikbaar. Voor ons, als reiziger op zoek naar avontuur, is dat helaas een teleurstellende ervaring. Verbetering van infrastructuur gaat heel snel in Oman, in het Off the road book uit 2010 worden veel wadi’s nog beschreven als moeilijk begaanbaar, inmiddels rijden wij over asfalt. De omgeving blijft van dezelfde schoonheid, alleen de verwondering gaat in hogere versnelling. Voor off the road moet wij nu dieper de bergen in en dat neemt veel tijd in beslag en is kamperen noodzakelijk. Wij hebben besloten om nog een keer terug te gaan naar dit prachtige land. Zover is het nog niet en wij genieten nu met volle teugen van de schoonheid en hartelijkheid van dit land. Vanmorgen toen wij op het punt stonden om te vertrekken kwam de eigenares van het hotel nog even kijken hoe het met mij was en haar bezorgdheid en betrokkenheid bracht bij mij ontroering teweeg. Eenmaal op weg eerst inkopen gedaan voor ontbijt en deze op mooie plek alle aandacht gegeven. Daarna gingen wij op weg naar de Wadi Sahtan, hier zouden wij in eerste instantie gaan kamperen. Wat een overweldigde schoonheid heeft de natuur weer voor ons in petto, weer off the road op grind en zand door machtige kloven in de bergen. Wij zijn op een punt gestopt omdat wij anders in een heel ander gebied zouden uitkomen en dat kostte teveel tijd. Deze wadi staat genoteerd voor een volgende keer. Op de terugweg kwamen wij een oude omani tegen en opnieuw werden wij hartelijk begroet. Er wordt gewoon in het Arabisch tegen ons gesproken en hij gaat ervan uit dat wij dit verstaan. Bij een ongelofelijk blik van ons wordt de zin herhaald en indien nodig nog een keer herhaald. Alleen een instemmend knikken of vorm van begrip maakt dat hij met een zwaai en klop op de auto afscheid neemt. In de spiegels zien wij hem nog lange tijd zwaaiend op het grijze grind staan, omgeven door prachtige okerkleurige bergen. Soms zijn beelden alleen op te staan in een apart plekje in ons hoofd. Wij vervolgen onze tocht naar een oud fort. Er zijn nog honderden oude forten in Oman, die al dan niet worden gerestaureerd. Dit fort was inmiddels prachtig gerestaureerd en de aanwezige Omani glommen van trots en wilden heel graag toelichting geven op de historie van dit oude fort. Er is geen sprake van opdringerigheid die in andere landen je vaak ten deel vallen als je een toeristische plek bezoek. Het wordt volledig aan ons overgelaten en als wij blijk geven van interesse, gaan zij met je mee om hun enthousiasme met ons te delen. Bij het wegrijden worden wij dan ook steevast uitgezwaaid door de aanwezige Omani. Na het fort gingen wij op weg naar de Wadi Fida. Ons GPS gaf aan dat wij weer off the road gingen rijden en gaf de coördinaten door. Ook de GPS was nog niet op de hoogte gebracht dat deze grindweg inmiddels was vervangen door een geasfalteerde weg met hele lange stukken van betonnen platen. Deze zijn aangebracht op plekken waar regelmatig veel water staat en deze worden altijd aan de zijkanten geflankeerd door rode palen met een witte strook aan de onderkant. Er staan borden met de volgende waarschuwing; stop als het water in het rood staat. Zoals ik al eerder beschreef de omgeving blijft fascinerend mooi en uiteraard heb ik de snelheid aangepast zodat wij toch volop genoten van deze tocht door de Wadi. Wij hadden wel op de oude Wadiweg kunnen rijden, deze ligt namelijk naast de asfaltweg, maar dat leek ons tocht een heel raar idee, wij hobbelen en steeds naast ons van die flitsende Omani in hun snelle auto’s. Voor mij was het in dit geval plezierig, omdat mijn bovenarm mij regelmatig confronteerde met mijn val. Gelukkig doen de pijnstillers hun werk, maar het rijden is wel vermoeiender. Ook mijn linkeroog begint langzaam alle kleuren van de regenboog aan te nemen en het pimpelpaarse ooglid begint steeds dieper over mijn oog te hangen. Ondanks dit ongemak geniet ik nog steeds volop. Aan het eind van de dag weer ouderwets op zoek naar een geschikt hotel. Aangezien hotels dun gezaaid zijn in dit land is het vaak kiezen voor het eerste wat zich aandient. Het volgende hotel ligt meestal 20 – 40 km verder. In het hotel waar wij verbleven was de verbazing groot toen wij ontdekten dat de eigenaar een full license had om alcohol te schenken. Wij hebben daar een heerlijk koel biertje gedronken en wat smaakte heerlijk. Nadeel is dat een aantal rijke Omani besloten had een drinkgelag te houden en midden in de nacht hoorden wij de auto’s met gierende banden en brullende motoren vertrekken. Later hoorden wij dat er s’nachts heel veel ongelukken gebeuren door benevelde chauffeurs. Als alcohol verboden is in het land en er toch een plek is waar het te krijgen is trekt zo’n hotel uiteraard ook mensen aan die de maat niet kunnen houden. Naast ons zat een Omani die 4 blikjes Heineken in 5 minuten leegdronk en ons trakteerde op zulke harde boeren dat zelfs de lamp boven ons hoofd begon te trillen. Op onze kamer hebben wij geprobeerd om zo’n boer na te doen, het lukte ons niet, maar wij zijn wellachend in slaap gevallen. So far so good, veel liefs van Bert en Carla