Het ritmische geluid van overslaande golven werd hoorbaar toen de ochtendzon zacht op onze gezichten scheen en ons voorbereidde op weer een nieuwe dag. Rituelen winnen aan kracht als zij regelmatig herhaald worden en wij koesteren deze rituelen. Deze dag vroeg begonnen en dat maakt dat wij een lange dag in het verschiet hadden. Vandaag de eerste off road ritten door de wadi’s en het Haijar gebergte. Wadi’s zijn beddingen van kolkende rivieren in lang vervlogen tijd. Soms breed en dan weer in de vorm van een hele smalle kloof. Bij regen in het gebergte zijn er verschillende wadi’s die dan nog steeds in een kolkende watermassa veranderen. Er wordt gewaarschuwd om bij regen niet in de wadi’s te gaan. Afgelopen november was er enorm noodweer en op foto’s in de krant was te zien dat aan het eind van zo’n wadi, waar vaak dorpen liggen, auto’s op elkaar gestapeld waren. De weerbarstigheid en kracht van de natuur wordt hier duidelijk zichtbaar. Indrukwekkend en overweldigend is de natuur hier en als de verborgen schoonheid van Oman zichtbaar wordt is dat genieten. Er zijn momenten dat ik bij iedere inademing het geluk naar binnen voel stromen, zo mooi is de natuur hier. Onze eerste stop was een oud fort, een van de vele in Oman, waar wij naar binnen gingen en ons verbaasden over de bouw en vooral inrichting van de huizen in het fort. Alles is hier gebaseerd op de verzengende hitte, die in de zomer temperaturen van boven de 50 graden aanneemt. Toen naar het plaatsje Nakl, waar wij via hele smalle weggetjes die door de achtertuinen van de huizen liepen uiteindelijk bij de warmwaterbronnen Al-thowarah uitkwamen. Allereerst werden wij weer heel hartelijk begroet door de plaatselijke bevolking, die hier water komen halen of een bad in één van de bronnen nemen. Hier is geen sprake, in welke vorm dan ook, van agressief gedrag, die wij helaas in Nederland maar al te vaak tegenkomen. Ook zijn de vrouwen heel vriendelijk en vooral nieuwsgierig, zij zijn afstandelijk dichtbij. Dat maakt voor mij het fotograferen van vrouwen ook makkelijk. Bij de bronnen kwamen drie vrouwen aangelopen met op hun hoofd bakken met lege flessen, die zij gingen vullen. Op mijn vraag of ik een foto mocht maken kreeg ik van één vrouw een grote glimlach en zij maakte mij duidelijk dat het prima was. Zij bleef er voor staan en de andere vrouwen reageerden verlegen en liepen door. Toen zij bij een waterput kwamen om de flessen te vullen maakte in nog wat foto’s. Eén van de vrouwen maakte mij duidelijk dat zij niet op de foto wilde. Ik deed een stap opzij om duidelijk te maken dat zij niet in beeld kwam. Deze stap maakte ik op een hele natte mossige ondergrond en plotseling gleed ik als een kunstschaatser die een dubbele axel inzet voor de grote sprong. Helaas mislukte deze sprong en kwam ik hard op mijn linker zijkant terecht, waar mijn schouder en bovenarm de klap opvingen. Daar bleef het niet bij, ook mijn hoofd stuiterde op een betonnen rand. Verbaasd en verdwaasd ging ik op de betonnen rand zitten. Alles duizelde en ik keek waar Carla was. Zij zat in de auto, de volgende route uit te stippelen en toen zij mij zag zitten kwam zij snel de auto uit. Altijd plezierig om een persoonlijk zuster bij je te hebben. De wond aan mijn hoofd schoongemaakt en gekeken wat de schade aan de arm was. Inmiddels kwamen er twee mannen aan die met kennis van zaken mij oefeningen lieten doen om te kijken of ik niets gebroken had. Wij kwamen, voorlopig, tot de conclusie dat er geen breuken waren. Opvallend was dat de vrouwen, zichtbaar geschokt, versteend bleven zitten toen het gebeurde en bleven ook daarna op hun plek zitten. Na enige tijd de auto weer ingestapt en daar eerst weer gelachen om het tafereel. Dit is nu het 3^de jaar dat mij iets overkomt en hopelijk is driemaal scheepsrecht. Het is nog te vroeg om businessclass terug te reizen. Hoewel de bovenarm pijnlijk was, ging het rijden prima. Dat bleek vooral toen wij de Wadi Mistal inreden. Onmiddellijk door diep zanderig grind rijden, leve de 4x4. De wauws,oh en ahs wisselden elkaar af en toen wij hoog de bergen inreden over een zandweg ter breedte van de auto, werden wij stiller en stiller en was er alleen nog een intens genieten. Boven op een berg was een dorp met prachtige groentetuinen en bomen. Dit kan daar allemaal groeien door een ingenieus irrigatiesysteem. Daar rondgelopen en af en toe snakkend naar adem vanwege de steilte die overwonnen moest worden, maar ook de hoogteverschil. Op de terugweg dook de auto met zijn neus de diepte in en moest “alle hens aan dek” om de auto op het bergpad te houden. Daar begon mijn bovenarm en schouder steeds meer pijnsignalen te geven. Uiteindelijk kon ik bepaalde opwaartse bewegingen niet meer maken. Het rijden ging nog prima, 10 voor twee aan het stuur was lastig, maar half twee ging prima. Links op half. Op weg naar de Wadi Bani Kharous kwamen wij langs een ziekenhuis en besloten om tot even naar de arm te laten kijken. Twee mooie Filippijnse verpleegkundigen hebben mij onderzocht en vonden dat ik naar Rustaq moest gaan om daar een X-ray te laten maken. Eerst hebben wij nog de Badi Bani Kharous doorgereden, die naarmate je dieper de kloof binnenreed ook zijn verborgen schoonheid liet zien. Uiteindelijk in Rustaq aangekomen en daar het ziekenhuis opgezocht. Na de bekende bureaucratische handelingen werd ik onmiddellijk geholpen. Carla ging overal mee naar toe, had duidelijk gemaakt wat haar werk was en dat gaf haar een entree om overal mee te mogen. Bij onderzoek was de pijn inmiddels van dien aard dat ik zulke geluiden maakte dat de arts het ook beter vond om een X-ray te maken. Uiteindelijk bleek ik niets gebroken te hebben, maar dat er sprake was van een zware kneuzing of spierscheuring, dat was aan de buitenkant niet te zien. Als de situatie zou verslechteren dan moest ik terugkomen voor nader onderzoek. Met zakjes pijnstillende middelen, een rekening van 13.50 rial ( 27.00 euro ) en een X-ray foto gingen wij de deur weer uit. Helaas, helaas kamperen in ons tentje was inmiddels een verre fantasie geworden. Het was onmogelijk voor mij ondoenlijk om in het tentje te liggen, met name door de beperking van bewegingsruimte. Er was 1 hotel, althans wat daar voor doorging, in Rustaq en daar hebben wij overnacht. Wij hebben nog wel een imitatie van kamperen voortgezet op de kamer, dit is in de foto’s wel te zien. Ondanks de pijn overheerst nog steeds het genieten van deze dag en gaan wij morgen weer verder op pad. So far so good, liefs Bert en Carla