De maan lijkt een hangmat in het donkere firmament en is omgeven door miljoenen sterren. De lucht is nog zwanger van alle geuren die zich de afgelopen dag verzameld hebben. Langzaam worden de geluiden minder en verdwijnen als zachte sneeuw in de oneindige vlakten van Oman. De ochtend begint als alle ochtenden in het heden en het verre verleden. Soms lijkt het alsof wij door de tijd zijn ingehaald, maar een stap terug in de tijd is even nabij. Vooral bij de wandelingen door de verlaten dorpen en de vergane lemen huizen, die nu staan te pronken als kostbare parels uit een ver verleden. Op de foto’s zie je een beeld van hoe het eruit ziet, als ik tussen de ruines loop en in verbeelding in de tijd terugga komt zo’n verlaten en vergaan dorpje weer tot leven. Eens waren dit straatjes waar iedereen zijn eigen gang ging, begroetingen vonden plaats, iemand kijkt om naar diegene die hem of haar passeerde. Wie stond achter die prachtige deur te wachten op geliefde, kinderen of vrienden die op bezoek kwamen. Een trap, hoe vaak zijn daar de bewoners op en neer gegaan en de kamers boven raken aan de fantasie. Hier werd de liefde bedreven en werden kinderen geboren. In de huizen zijn mensen gestorven door ouderdom of ziekte. De smalle straatjes maakten dat er altijd contact was, hier werden handen geschud en werd met schuin oog naar gesluierde vrouwen gekeken. De zwart omrande ogen van de vrouwen keken scherp naar de omgeving, hielden de mannen en kinderen in de gaten en vertelden elkaar de laatste nieuwtjes. Achter de huizen een ommuurde plaats waar de geiten verbleven. De kamelen stonden afgezonderd, klaar om hun vracht te gaan vervoeren. Stel je verder de kleuren en geuren voor en langzaam herrijzen de ruines uit een ver verleden en wordt weer een levendig geheel. Ook in de kasteeltjes, al dan niet gerestaureerd, heeft het verleden een toekomst. Oman heeft een programma opgesteld om het cultureel erfgoed van dit land veilig te stellen. Er zijn hier werkelijk kostbare schatten, uit lang vervlogen tijd en die in toekomstige tijd alleen maar belangrijker zullen worden. De ritten en wandelingen door het gebergte en de vele wadi’s maken veel indruk, omdat hier het verleden ook het heden is. Uiteraard waren de wadi’s ooit woest stromende rivieren, maar in de tijd dichterbij hebben hier herders met hun schapen gelopen. Wij zijn in verlaten dorpen geweest, die 30 jaar geleden als een heel besloten gemeenschap nog bestonden. Uitsluitend waren de bergpaden, meestal geitenpaden, de enige weg naar de buitenwereld en dat was vaak uitsluitend bestemd voor de mannen. In onze ontmoetingen merk je nog steeds een verlegen nieuwsgierigheid. Zij kennen de wereld buiten de vallei waar zij wonen, dit blijkt uit de vele schotels die op de nieuw gebouwde huizen van steen staan. Meestal staan deze huizen naast de oude lemen huizen en dit geeft een mooi beeld van de verbinding tussen heden en verleden. Verbondenheid is sterk aanwezig in de gemeenschappen en is vaak een noodzaak om te overleven in het harde bestaan in de bergen en aan de randen van de woestijn. Je hebt elkaar nodig en dat is te merken. Het oude gebruik van handen geven, in het verleden en aan te geven dat je ongewapend was, is nog steeds een veel gebruikt ritueel. Zelf bij de kassa van een winkel wordt mij de hand geschud als een man achter mij aansluit om zijn inkopen af te rekenen. Bij onze zwerftochten groet ik regelmatig iemand en meestal wordt dan ook even de hand geschud en een praatje gemaakt. Het is wel een mannending, Carla heft vooral contact met de vrouwen, mannen kijken met een schuin oog naar haar. Zij wordt ook soms hartelijk begroet door de mannen en worden er ook handen geschud. Dit kan van dorp tot dopr of van stad tot stad wisselen. Inmiddels zijn wij uit de bergen afgedaald. Eerst de 32 km weer naar beneden met verplicht low gear en dat is gezien de steile afdalingen noodzakelijk. Afremmen op de motor is hier een kwestie van overleven, zeker voor de remmen die anders roodgloeiend zouden worden en oververhit door constant gebruik. Waar nu een brede goed geasfalteerde weg loopt, liep vroeger een smal grindpad als enige uitweg naar de lager gelegen wereld. Op dit moment is een groot waterproject aan de gang, er worden met veel geweld gleuven in de bergen gehakt en gegraven om vervolgens buizen te plaatsen die t.z.t. alle dorpen van water gaan voorzien. De charme ( voor ons althans) van waterdragende vrouwen zal dan verleden tijd zijn. Zo zal in Oman het verleden in deze tijd opgaan en dit zal dan weer to een nieuw verleden leiden. Vandaag hebbe wij weer zo’n zwerftocht gemaakt door prachtige tuinen, die achter de oude dorpen waren aangelegd. Helaas raken deze tuinen langzaam in verval en hopelijk gaat de locale bevolking inzien wat voor kostbaar erfgoed deze tuinen zijn en worden zij weer onderhouden. De foto’s had ik je graag laten zien. Toen ik echter een foto, die zwart op het schermpje verscheen door foute instelling, wilde deleten verscheen de tekst geen beelden meer in de map. Dat betekende dat alle foto’s waren verwijderd. Gelukkig heb ik tot op vandaag alle foto’s op computer en USB stick staan. Alleen de foto’s van vandaag beschouw ik als verloren. Miriam heeft mij gemaild dat er nog een “rescue” mogelijk is, maar dan kan ik deze fotokaart niet meer gebruiken. Gelukkig heb ik nog reserve bij mij, dus morgen in de woestijn kunnen en weer beelden geschoten worden. So far so good, veel liefs van Bert en Carla