Zodra de eerste stralen van de zon langzaam over de kam van de berg sluipen, wordt het dal door een prachtige gouden gloed omgeven. Als na een uur de zon hoger aan de hemel staat begint alles steeds meer scherpte te krijgen en de huizen van zacht leem worden in strakke contouren gezet. Het licht bestrijkt onze tent en een weldaad van warm licht opent deze nieuwe dag voor ons. De jongens van The View, waar wij verblijven, begroeten ons hartelijk met een “Merry Christmas”. Zij hebben een kerstboom opgetuigd en dat is een vervreemdend gezicht, hoog in de kale bergen een kerstboom met veel flikkerde lichtjes. De jongens die hier werken komen uit Goa en houden van pretlichtjes en tierelantijnen. Wij vertelden dat wij in Goa geweest waren en tot hun verbazing noemden wij plaatsen en mensen, die zij ook kenden. Carl Starren herinnerden zij zich niet en dat verbaasde ons weer, want wie kent hem niet. Zij werken hier een aantal jaren om geld te verdienen en dan terug naar Goa om daar een restaurantje te beginnen. Wij zijn weer verbaasd, omdat er al heel veel restaurantjes in Goa zijn. Toen wij hartelijk afscheid namen kregen wij alvast een uitnodiging voor een niet bestaand restaurant. Wij begonnen aan de 8 kilometer afdaling van The View naar het dorpje Al Hamra. Daar nog even bankzaken geregeld en toen op weg naar nieuwe avonturen. Eerst naar Nizwa om in LULU hyper supermarkt boodschappen te doen ter versterking van onze dagelijkse behoefte aan eten en drinken. De speekselklieren werden sterk geprikkeld toen wij komijnenkaas van Frico zagen liggen. Dit op een vers wit bolletje en onze kerstontbijt werd een feestmaal. Ons “cruisertje”, inmiddels heeft de auto een koosnaampje, gromde toen wij op een zeer steile weg de bergen inreden. Politie controleerde of wij wel competent waren om deze rit aan te vangen. Rijbewijs en autopapier om er zeker van te zijn dat wij met een 4wheel drive omhoog gingen. Uitsluitend 4wd’s mogen hier de bergen in. De weg omhoog is 32 km en dat betekent alleen in de low gear naar boven, anders hadden wij achterstevoren de berg afgegaan. Eenmaal boven kwamen wij op het Saiq plateau en gingen eerst naar ons hotel. Daarna gelijk weer op pad en wij zijn werkelijk weer in een “paradijselijke” omgeving gekomen. Ik heb nooit geweten hoe dat eruit zag, maar volgens mij komt deze omgeving erg dicht in de buurt. Het gebergte is ruig met een heel verstillende sfeer. Steeds wisselende vergezichten en als wij weer een off the road track namen kwam de schoonheid van alle kanten op ons af. De vele verlaten dorpjes geven het geheel een bijna magische sfeer. Hier zijn geen toeristen te vinden. Wij zagen op één van onze tochten een auto met lekke band zagen staan en toen wij vroegen of wij een handje konden helpen, bleken het twee Nederlanders te zijn. Zij waren blij met onze hulp, vooral omdat wij wisten hoe de reserveband omlaag getakeld moet wordt. De stang waar ook de krik mee wordt bediend moet via een gaatje in de bagageruimte bediend worden. Verbaast en evenredig blij met deze kennis verliep de operatie vlotjes. Dit is tot heden ons enige contact met andere toeristen geweest. Op een ander moment reden wij in het niemandsland en zagen wij een man zijn hand opsteken. Hij wilde meerijden naar zijn dorp 10 km verderop. Hij opgetogen dat hij mee mocht rijden en na vele malen ons bedankt te hebben zagen wij hem richting zijn dorp lopen, het dorp bestaat uit niet meer dan 4 huizen. Lang bleef de geur die de man met zich meedroeg in onze auto aanwezig, Carla had al eens eerder gezegd “wat ruiken de mannen hier heerlijk”. Waar de mannen ook zijn, altijd zijn zij omgeven door een zwoele lucht van rozen, vleugje citroen en amandel. Het is echt een genoot om achter de mannen aan te lopen. De dorpjes (10 tot 20 huizen ) die wij bezochten, waren in eerste instantie uitgestorven, zodra wij uitstapten en gingen lopen kwamen er altijd kinderen tevoorschijn. Waar zij vandaan komen en waar zij later naar toegaan blijft voor ons een raadsel. Nieuwsgierig komen zij dichterbij, de jongens komen een hand geven en de meisjes blijven giechelend op een afstand en duiken weg op het moment dat de camera hun kant op ging. Dit heeft vaak tot veel hilariteit geleid, omdat het een “kat en muis”spel werd, waar zowel zij als wij veel plezier aan beleefden. Toen wij weggingen kregen wij van één van de jongens een presentje in de vorm van een heel klein citroentje. De wegen of liever gezegd de bergpaden zijn weerbarstig en ruig, de auto, chauffeur en navigator worden zwaar op de proef gesteld. Vooral als op een hele steile berghelling en op een plekje zo groot als een postzegel de auto gekeerd moet worden. Dit is tegelijkertijd reizen zoals reizen bedoeld is. Ongewis de weg en onzeker waar je uitkomt. Eenmaal op het asfalt teruggekeerd biedt de Garmin zijn diensten weer aan en is niets meer ongewis of onzeker. Van kerstmis hebben wij weinig gemerkt, wij hebben op een prachtig punt in de bergen ons kerstmaal staan bereiden, kaastortellini met Arabiata saus (om in sfeer te blijven). Het uitzicht was ons kerstcadeautje dit jaar en zoveel schoonheid maakte het tot een “stille” kerst. Wij genieten en gaan morgen dit gebergte uit en gaan via Nizwa richting van de woestijn, waar nieuwe avonturen wachten. So far so good Liefs van Bert en Carla.

p.s. Wij zijn aangenaam verrast met ons kerstcadeau, wij begrijpen dat er wel mooie beelden moeten komen uit Oman, Theo en Wally bedankt voor de fotogift.