Het ritmische dieselgeluid van een vissersboot weerkaatst in de fjorden van Musandam. De vissersboot is op weg met de dagvangst naar zijn dorp. Ver weg van enige vorm van moderniteit wordt de vis gevangen en aan wal gebracht voor de verkoop. De vissers wonen, al eeuwenlangin gemeenschappen, waar geen elektriciteit of water aanwezig was. Tegenwoordig zijn zij aangesloten op elektriciteit, de sultan heeft zich ten doelgesteld dat iedereen in Oman recht heeft op elektriciteit, water en scholing. Dat betekent dat de kinderen iedere dag met de boot worden opgehaald en van en naar school worden gebracht. De visser kiezen voor hun eerzame beroep en komen weinig in contact met de overige bevolking van Musandam. Vanuit het Hilton,waar wij van de luxe genoten hebben, zijn wij op weg gegaan naar Musandam. Voordat wij Oman weer binnen mogen komen,moeten veel douaneperikelen overwonnen worden. Visum, extra verzekering voor de auto en vooral handen schudden en praatje maken. Ook in dit deel ven Oman zijn vriendelijkheid en hartelijkheid een alledaagse kers op de taart, hoewel wij er wel tijd voor moeten c.q. willen maken. Eenmaal de hand geschud wordt verwacht dat er een praatje wordt gemaakt en dat er aandacht voor elkaar is. De rit langs het immens woest gebergte aan de rand van de zee is en blijft een oogstrelende ervaring. De weg slingert langs de kust en om 14.00 uur komen wij op plaats van bestemming. Om 15.30 vertrekken wij, na enig gedoe over de prijs, met een 4x4 en gids de uitlopers van het Hajjar gebergte in. Dit was weer een spectaculaire tocht, het gebergte is door de eeuwen op vele plaatsen aangetast door erosie en vertoont merkwaardige gaten in zijn stoere gestalte. De bergen zijn voornamelijk in bruintinten gehuld, van lichte leemkleur tot een diepbruine chocolade tint. Op deze bergen is geen afleiding door het groen van bomen, planten of struiken, een enkele acaciaboom probeert nog wat kleur aan te brengen in dit verstilde landschap. Het lijkt een maanlandschap, althans in de voorstelling die ik er van maak. In dit landschap wordt een prehistorisch verleden zichtbaar, overal zijn fossielen te vinden, voornamelijk van hetgeen de zee indertijd te bieden had. Vissen, zeepaardjes en restanten van grotere soorten zijn gestold terug te vinden in het harde graniet van de bergen. Eenmaal terug in ons appartement hotel hebben wij weer boodschappen gedaan bij LULU en eten meegenomen naar ons ons onderkomen voor deze nacht. Na de heerlijke maaltijd op tijd naar bed. De volgende ochtend vroeg weer op voor onze Dhow boottocht. Hier hebben wij tot in alle vezels van genoten. Languit op achterdek op de kussen en alleen maar genieten van zee, zon en overweldigende fjorden. Hoogtepunt was de ontmoeting met de dolfijnen. Opeens waren zij daar en vonden het heerlijk om in het boegwater van de boot mee te zwemmen. Ineens waren zij weer weg, op een andere plek steken zij hun hoofd weer boven water om te kijken of er nog wat te beleven valt. Het blijft een fantastisch gezicht, de snelheid, beweeglijkheid en elegantie van de dolfijnen. Helaas konden wij niet zwemmen met de dolfijnen, is niet toegestaan en daar is wel iets voor te zeggen. Uiteraard konden wij wel snorkelen en Carla is in het groen/blauwe water gedoken om haar hoofd in het aquarium te steken. Mijn bovenarm staat nog steeds niet toe dat ik op enigerlei wijze de bewegingen kan maken die nodig zijn om mijnhoofd boven water te houden. Om 16.00 uur waren wij weer terug in Khasab en zijn weer richting VAE gereden. In Ras al Kahmah weer een hotel opgezocht en even naar de LULU om boodschappen te doen. Inmiddels had de nacht zijn intrede weer gedaan en in het donker op zoek naar een eetgelegenheid. Wij reden langs een aantal winkels en zagen in de verte een restaurant. Vlakbij het restaurant klapte de auto ineens naar beneden. Het grootste deel van de weg waar wij op reden eindigde in een verlaging naar de volgende weg. Allen was het gedeelte waar ik vanaf reed niet voorzien van een geleidelijke daling. Het gevolg was dat ik met een klap vast kwam te zitten na een afdaling van een 30 cm hoog plateau. Ik verander in een soort tuimelaar, de voorwielen stonden wel op de grond maar hadden niet voldoende grip op voor of achteruit te gaan. Het achterste gedeelte stond feit met zijn kont omhoog, maar had inmiddels geen grip op de ondergrond. Heel snel kwamen van alle kanten mannen toegestroomd, die ieder op hun eigen wijze, het beste wisten wat ik moest doen. Daar zat ik, van alle kanten riepen zij,veelal in in arabisach en gebarentaal, links, rechts, gas geven, geen gas geven, stuur naar links langzaam optrekken, voortui, nee achteruit enz. enz. Uiteraard in hun eigen Arabische taal en hier was sprake van een Babylonisch spraakfestijn. Uiteindelijk gaf CARLA aan dat het beste was om de neus op te tillen en ik achteruit zou rijden. Ik zal de gezichten van de mannen niet snel vergeten, zij waren onder de indruk van haar kordate optreden en deden wat zij vroeg. Toen er nog een paar mannen stonden te kijken sommeerde Carla hen om ook te helpen. Met 10 man sterk werd de neus opgetild, naar achter geduwd en de auto stond weer op zijn vier wielen. Iedereen blij en na veel handen geschud te hebben konden wij onze weg vervolgen. Ik met bibberde knieën in de auto, met als gevolg dat de auto de eerste 100 meter hortend en stotend verder reed. Auto gecontroleerd op beschadiging van vitale onderdelen, gelukkig was er niets van dien aard geraakt. Eten gehaald bij LULU en dit op hotelkamer verorberd. De nacht was kort en onrustig, maar de dag verscheen weer in al zijn zonnige glorie en dat is een goede start deze nieuwe dag. So far so good Liefs Bert en Carla