Bert en Carla op reis in Oman

Flarden van schoonheid tijdens jaarwisseling Oman

In lang vervlogen tijden zijn het Arabische, Indische en Afrikaanse plateau in beweging gekomen en hebben elkaar naar grotere hoogten gebracht. Uiteindelijk is hier Oman uit ontstaan en wij ervaren elke dag de schoonheid die deze botsing teweeg heeft gebracht. Prachtig gevormde zandduinen, ruig gebergte waar de botsing nog het meest zichtbaar is in hun grillige bestaan. Uiteindelijk hebben woeste rivieren de wadi’s gevormd, die tussen de bergen een slinger van schoonheid tot stand hebben gebracht. Later zijn hier de mensen naar toe getrokken, omdat het water voor handen was. Hier zijn groene vlakken gevormd en leemkleurige blokken waar de mensen al eeuwen in leven. Na de nacht onder een koepel van sterren te hebben doorgebracht zijn wij de volgende ochtend in colonne door de woestijn naar de bewoonde wereld gereden. De overgang van de stilte van de woestijn naar toenemende dorpsgeluiden gaat geleidelijk en is toch een ruwe verstoring van die verstilde schoonheid. Op weg naar Turtle beach zijn wij nog naar de Wadi Bani Khalid gegaan. Deze wadi is inmiddels bekend bij de Oman i en andere toeristen , welke met name tot uitdrukking komt in de vele waterpoelen, geflankeerd door heel veel palmbomen. In het diepste gedeelte van de wadi heeft zich een “ zwemparadijs” gevormd. Hier demonstreert de jeugd van Omani met veel bravoure zijn duik- en zwemkunsten. Ook toeristen laten zich niet onbetuigd en daardoor krijgt het toch een beetje de sfeer van het zwemparadijs in Duinrell. Voorbij de grote waterpoel keert de stilte weer terug en krijgt een paradijselijk gevoel de overhand en begint het grote genieten. Inmiddels zijn wij opgenomen in het grote familieleven en dat betekent dat ik regelmatig twee kleine handjes in mijn handen voel en de meiden van 6 en 8 jaar lopen dan huppelend en pratend aan mijn beide zijde door dit prachtige landschap. Heden en verleden glijden dan ongemerkt in elkaar en op die momenten begint het verlangen naar de meiden thuis langzaam onder mijn huid te kruipen. De Landcruiser wordt ook regelmatig gevuld met het geluid van praatgrage en giechelende meiden. Het is wonderbaarlijk hoe makkelijk wij ons in dit grote gezelschap bewegen. Het is alsof wij hen al jaren kennen in plaats van twee dagen en wat ons het meest verbaasde is het gemak waarmee de meiden ons een plaats in hun wereldje hebben gegeven. De ouders van Anika, de jongste van 6, vertelden dat het s’avonds over niets anders gaat dan Bert Bert en nog eens Bert. Aangekomen op Turtle beach ontstond de discussie wie bij ons in het hutje mocht slapen, hier trokken wij de grens omdat wij ook nog van elkaar willen genieten. S’avonds op zoek gegaan naar eierwerpende schildpadden en kleine schildpadjes, net uit het ei gekomen, die hun weg naar de zee zoeken. Hier kwam een lichte teleurstelling de nacht in gekropen, het is niet de tijd van eierwerpen en slechts 1 schildpad heeft zich op het strand geworpen en zocht kruipend naar een goede plek om zijn eieren te deponeren. Waarschijnlijk door teveel licht en aanwezigheid van mensen heeft deze schildpad besloten om naar zee terug te gaan en het elders in alle stilte opnieuw te proberen. Er werden wel 3 kleine schildpadjes gezien die wiebelend hun weg naar zee zochten. Waar die ineens vandaan kwamen was een raadsel, ik verdenk de gids ervan dat deze die kleintjes in een emmertje bij zich had en die kleintjes ineens tevoorschijn heeft getoverd om ons toch nog waar voor ons geld te bieden. Uiteraard blijft het een ontroerende gezicht om de schildpadjes al wiebelend en waggelend kun weg naar zee te zien maken. Terug in ons palmhutje heeft het nachtelijk geluid van een ruisende zee ons een heerlijke nacht bezorgd. Oudejaarsdag hebben wij een rondje Ras al Hadd gedaan, langs de zee gereden, die vandaag een heel ander jasje had aangetrokken. Door zware bewolking, harde wind en af en toe regen kreeg de zee een donkere glans met af en toe witte stroken als de zon probeerde om zijn plek in deze wereld terug te krijgen. Het achterland aan de kust wordt gevormd door opgepompt gesteente uit het binnenste van onze aarde. Het is net pap die opborrelde en dan op het hoogste punt van zijn plop ineens stolde en de vorm heeft aangenomen van platte hobbels in het landschap. Eerder dan de afgelopen dagen gingen wij terug om ons gereed te maken voor de overgang van Oud naar Nieuwjaar. De 5 kinderen, 4 meiden en 1 jongen, hadden een toneelstukje ingestudeerd en wilde dat aan ons opvoeren. Het werd een mooie voorstelling, welke zich op nieuwjaarsdag nog eens op een groot toneel zou herhalen. S’avonds, te midden van een zeer gemêleerd gezelschap hebben wij oliebollen gegeten, ( gerard had die gemaakt en meegenomen) veel gelachen, gedanst en op de rand van 2012 ook nog serieuze gesprekken gevoerd. Er was een band die covermuziek speelde uit de jaren tachtig en negentig. Prima muziek, al klonk de tweede stem van een Filippijns meisje zo vals als een kraai die probeert om indruk op ander gevogelte te maken. Na aftellen nam het jaar 2012 zijn intrede, dit hebben wij met champagne bekrachtigd en daarna kropen wij onder ons lakentje in de palmhut en vielen in elkaars armen in een diep tevreden slaap. Nogmaals wensen wij je een avontuurlijk en liefdevol 2012 toe en ons motto blijft :leef het leven, geniet , ook in 2012. So far so good. Liefs van Bert en Carla

Reacties

Reacties

casper

Opa is het daar leuk?Ik vond de kamelen foto erg leuk!
Dikke kus van Casper

Esther

Lieve pap en Carla,
Wat een prachtige verhalen en foto's!Het licht is vaak zo mooi zacht.Krijg ook een ander beeld van dit deel van de wereld.
Veel liefs Es

Felix

Hallo opa,wanneer gaan we weer een pannenkoek eten?Dikke kus van Felix

casper

Opa wanneer gaan we weer met de trein en daarin patatjes eten?Hebben ze daar ook patatjes?Veel dikke kusjes van Casper

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!